Θεσσαλονίκη, η δεύτερη πόλη μου-Μία άποψη

 Ζωή με χαλαρούς ρυθμούς, πιο ανθρώπινη, με τόσα σημεία - σταθμούς στη βόλτα που σε αποζημιώνουν

Της Σάντυς Τσαντάκη

Στη Θεσσαλονίκη πηγαίνω από τότε που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου. Από την κοιλιά της μητέρας μου. Οι γονείς μου μεγάλωσαν  και  ερωτεύτηκαν στη Θεσσαλονίκη,  και μετά τις σπουδές τους στην Ιατρική και την Αγγλική Φιλολογία, ήρθαν στην Αθήνα. Κι εγώ, μπορεί να γεννήθηκα στην Αθήνα με την αδερφή μου, όμως πέρασα όλα μου τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις γιορτές, τα καλοκαίρια, με τουλάχιστον ένα πέρασμα από τη δεύτερη πατρίδα, τη Θεσσαλονίκη, κοντά στους συγγενείς, τους παππούδες, τα ξαδέρφια, τους θείους, από την Ακρόπολη στην Τούμπα και από εκεί στην Αγία Τριάδα για να φτάσουμε μέχρι το Φίλυρο και τη Χαλκιδική...

Δεν ξέρω δρόμους, χάνομαι κάθε φορά, προτιμώ να περπατάω κι ας μην ξέρω πού πηγαίνω, δεν έχω ιδέα από νυχτερινή ζωή, γιατί οι φίλοι μου δεν ζουν εκεί, η Θεσσαλονίκη για μένα, είναι η πόλη στην οποία, μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος. Μια άλλη Ελλάδα, πολύ διαφορετική σίγουρα από την Αθήνα του 2012. Και ως ρομαντική «τουρίστρια» δικαιούμαι να τη βλέπω από μια απόσταση, να την αγαπώ και να την κρίνω, να τη βλέπω με τα μάτια των άλλων, των «δικών» μας που φροντίζουν πάντοτε να μας ξεναγούν και να μας κάνουν να νιώθουμε σαν ντόπιοι, σαν το άλογο που φοράει παρωπίδες.

Οταν βρέθηκα πρόσφατα στην πόλη, ως μητέρα πλέον, είδα μια άλλη Θεσσαλονίκη, πιο σύγχρονη, αν και αγχωμένη, πιο ανθρώπινη, αλλά σκοτεινή, μουντή ίσως. Κάτι σαν εθνική κατάθλιψη, ακόμη και στην αιώνια πανεπιστημιούπολη, το «τεράστιο στομάχι», στο οποίο, οι μισοί μαγειρεύουν και οι άλλοι μισοί τρώνε. Πολλά ενοικιαστήρια, με αντίστοιχα πωλητήρια, άδεια μαγαζιά, αγνώριστες γειτονιές.

Και ναι, διέκρινα για ακόμη μια φορά το «σύμπλεγμα» του Βορρά απέναντι στην καθολική εξουσία του κράτους των Αθηνών, κάτι που καταλαβαίνεις στην καθημερινή σου επικοινωνία, μόλις δηλώσεις Αθηναίος. Και η εξήγηση είναι ότι η «Σαλονίκη» ως πολυεθνική πρωτεύουσα έχασε τον ρόλο της με την έλευση των προσφύγων. Ολα θα πάνε καλά, αρκεί να μην ξεκινήσεις συζήτηση για τα αθλητικά...

Με τον καιρό, ξέρεις να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Φτάσαμε με το τρένο, σε ένα ταξίδι που θυμίζει κινηματογραφική ταινία, χαζεύοντας το τοπίο μέσα από τα παράθυρα, όσο μας επέτρεπαν τα γκράφιτι. Ο περίπατος στην παραλιακή, με προορισμό τον Λευκό Πύργο, με το ποδηλατοδρόμιο, η πλατεία Αριστοτέλους, ο κινηματογράφος Ολύμπιον, η Τσιμισκή, η Εγνατίας, και οι παράλληλοι δρόμοι, το γήπεδο του ΠΑΟΚ, η Εκθεση, η Ανω Πόλη και η απίστευτη θέα από τη Μονή Βλατάδων (στην οποία ταΐσαμε και τα παγώνια), τα Λαδάδικα, το Καπάνι, το Παλιό Χρηματιστήριο, η Αγία Σοφία, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, οι Καμάρες...

Σταθερές αξίες

Ως επισκέπτρια, αυτό που βλέπω στη Θεσσαλονίκη είναι πιο χαλαρούς ρυθμούς, διάθεση για ζωή και διασκέδαση, τώρα πια όλο και περισσότερα ταχυφαγεία με «βρώμικα» ελληνικά χάμπουργκερ, σουβλάκια, χοτ-ντογκ, πιο φθηνά, πιο φθηνά. Δύσκολα δεν θα φας καλά, ειδικά αν ξέρεις, οι γεύσεις είναι μοναδικές και αυθεντικές. Από τα βομβίδια πάνω στη λαδόκολλα μέσα στην αγορά μέχρι την μπουγάτσα. Στην Αγορά Μοδιάνο βρήκα τα ωραιότερα, χειροποίητα τυροπιτάκια με φύλλο, σε έναν φούρνο χωρίς όνομα.

Στη Θεσσαλονίκη δεν θα βρεις σούσι (γιατί δεν είναι της μόδας), από καφέ, μεζεδοπωλεία και σουβλατζίδικα όμως άλλο τίποτα. Οι ταξιτζήδες θα εκφράσουν με κάθε ευκαιρία την άποψή τους για τον δήμαρχό τους. Οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, πιο επικοινωνιακοί. Το σαλέπι σε κάθε γωνιά, μαζί με τα κάστανα και τα κουλούρια, σε παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Σκυλάδικα και ροκόμπαρα, χαλαρά μπαράκια, το Κέντρο δεν κοιμάται ποτέ. Αλλά αν θέλεις την ηρεμία σου; Μπορείς να περπατήσεις από την παραλία μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Σε κεντρικό βιβλιοπωλείο-πολυχώρο, στο Public, στο υπόγειο, κάθησα στον ωραιότερο χώρο με φως και θέα, ανάγνωση σε γυάλινο σκηνικό.

Το μυστικό στη Θεσσαλονίκη του σήμερα είναι μάλλον να χαθείς στα στενά, εκεί όπου μπορείς να συναντήσεις από βιολογικά καφέ μέχρι μικρές μπουτίκ με άποψη. ΟΚ καρντάσι;
via