Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Play it again, dad!

Μα πόσες φορές! Εδώ και μερικές μέρες τα ηχεία παίζουν μόνο  Alessandro Mannarino. Έναν νέο Ιταλό τραγουδοποιό. Ο μεγαλύτερος γιος μου( ετών 8,5) τρελαίνεται να χορεύει με το συγκεκριμένο τραγούδι. Μου λέει πως του αρέσει πολύ η φωνή του, μα και η μουσική του.Και όχι μόνο σε αυτόν, παρακαλώ! Έπιασα τον εαυτό μου να  σιγοψιθυρίζει συχνά τη "Μαίρη Λου". Τυχαίο; Δε νομίζω!

 

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ματριόσκα

Έλαβα σήμερα ένα e-mail από τον κύριο Γιάννη Φαρσάρη. Σας το παραθέτω όπως μου το έστειλε.Άκουσα τη μουσική και τα τραγούδια και πραγματικά είναι πανέμορφα!Παρακάτω μπορείτε να μάθετε πού θα βρείτε  τη μουσική,  τις φωτογραφίες και  το βιβλίο, το οποίο μου μένει τώρα να διαβάσω, καθώς και πληροφορίες για τη δραστήρια ομάδα των δημιουργών.  Καλοτάξιδο  όλο το υλικό σας  παιδιά!

 
Το πολυσυλλεκτικό έργο Ματριόσκα (διηγήματα, φωτογραφία, μουσική) του Ελ Ρόι κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές  εκδόσεις(http://voreiodytikes. blogspot.com) με την υποστήριξη της δισκογραφικής εταιρείας Antelma Music. Ματριόσκα είναι η παραδοσιακή, ξύλινη ρωσική κούκλα μέσα στην κούκλα. Καθώς τα κομμάτια της ανοίγουν, με κάθε μικρότερη μορφή που εμφανίζεται αποκαλύπτονται όλο και σκοτεινότερα μυστικά. Ταυτόχρονα, Ματριόσκα είναι ένα συνεργατικό έργο δεκατριών ανθρώπων που ποτέ δεν συναντήθηκαν όλοι μαζί. Λόγος, εικόνα και μελωδία συνθέτουν την όψη μιας χώρας που φθηναίνει και με κάθε γύρισμα σελίδας μοιάζει όλο και περισσότερο με τις ασπρόμαυρες σκέψεις και πράξεις μας.
Εμπνευστής του έργου «Ματριόσκα» είναι ο Ελ Ρόι, που εκπροσωπεί μια ολόκληρη ομάδα δημιουργών (Βασίλης Κωστάκης, Γιάννης Καρακατσανίδης, Ηλίας  Κατσούρας, Άκης Βαϊου, Αριστοτέλης Καλύβας, Γιάννης Φαρσάρης, Ανθή Κύρκου, Δημήτρης Τσαπάρας, Χρήστος Κυριακόπουλος, Αποστόλης Τζίμας, Βασίλης Ντούρος, Νάσσια Ριμπά και ο Θωμάς Νάστος). Τα 13 μέλη της ομάδας βρίσκονται διασκορπισμένα σε έξι διαφορετικές πόλεις : Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Πολύκαστρο, Αθήνα, Ηράκλειο Kρήτης και Groningen Ολλανδίας και συνεργάστηκαν μέσω του διαδικτύου κατά τη διάρκεια ολόκληρης της δημιουργικής διαδικασίας.
Το e-book και η μουσική διατίθενται ελεύθερα στο Διαδίκτυο μέσω του δικτυακού τόπου www.matrioska.info

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Εάν η εκπαίδευση είχε πράγματι σχέση με την μάθηση…


Ο Σωτήρης Τερζίδης ανάρτησε σήμερα ένα κείμενο που αξίζει πολύ να διαβαστεί απ'όλους εμάς, τους δασκάλους της τάξης, του καθημερινού διδακτικού αγώνα.Θα έλεγα μάλιστα να το διαδώσετε κιόλας σε όσους γνωρίζετε. Παρακολουθώ σχεδόν καθημερινά τις αναρτήσεις του και ομoλογώ ότι τις απολαμβάνω. Γιατί να το κρύψω άλλωστε; Σωτήρη,keep on...

Εάν η εκπαίδευση είχε πράγματι σχέση με την μάθηση…
…θα αφήναμε τα παιδιά να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και μετά θα τούς δίναμε την απαραίτητη υποστήριξη για να βρουν τις δικές τους απαντήσεις.
…θα αντιμετωπίζαμε « το να βουτάς κουλούρια στο γάλα» σαν μαθησιακή ευκαιρία στη φυσική, και όχι σαν ένα σνακ.

Εικόνα του/της woodleywonderworks
…θα δίναμε στα παιδιά τεράστια φυλλάδια μόνο εάν χρειάζονταν το χαρτί για να χτίσουν πύργους…  για την εξερεύνηση της δύναμης και της κίνησης.
…θα χαρακτηρίζαμε τα παιδιά μας με όρους όπως «βασικά οπτικός μαθητής, πολύ αστείος, φιλαναγνώστης, δυσκολεύεται στην πρόσθεση, λατρεύει το «μπάσκετ»  αντί με το «ικανός» η «αρκετά καλός».
…θα παύαμε να φτιάχνουμε χαμηλού επιπέδου φυλλάδια και θα μοιράζαμε περισσότερα λευκά φύλλα για καταιγισμό  ιδεών.
…θα θέταμε ως  στόχος μας τα παιδιά να κάνουν ερωτήσεις στην τάξη που δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε εμείς, και ούτε θα μπορούσαν να απαντήσουν με ένα κλικ στο Google.
…δεν θα ξοδεύαμε εκατομμύρια στα εγχειρίδια. (πάλι μπροστά είμαστε…)
…θα γιορτάζαμε τα λάθη μας πολύ περισσότερο από το όσο γιορτάζουμε όταν  βγάζουμε «δεκάρια».
…η επιτυχία θα σήμαινε να ξεπερνά κανείς τα εμπόδια και να αγκαλιάζει  τη  προσπάθεια  και όχι τα «τελεία γραπτά».
…θα προσκαλούσαμε έναν μηχανικό η επιστήμονα στη τάξη για να απαντήσει σε απορίες και όχι μόνο επειδή καλείται σε συγκεκριμένο στάδιο εκπαίδευσης.
…θα συζητούσαμε πιο πολύ για το πώς να ανακαλύψουν το πάθος τους αντί για το Τεστ ορθογραφίας της ερχομένης Παρασκευής.
…θα παντρεύαμε τις καλύτερες θεωρίες της αγωγής για παιδιά που ξεχωρίζουν, της ειδικής αγωγής,  και ότι υπάρχει ενδιάμεσα, για να φτιαχτεί ένα σχολείο οπού οι ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών ικανοποιούνται.
…Τα παιδιά μας δεν θα ρωτάγανε  “Μα γιατί να το μάθω αυτό;” επειδή θα ήταν τόσο απασχολημένοι με το να ερευνούν.
… Η αναζήτηση θα κυριαρχούσε της διάλεξης. (μετωπική διδασκαλία)
…Η επαγγελματική εξέλιξη θα ήταν διαφοροποιημένη, γεμάτη νόημα και μακριά από την ανάγνωση οθονών του PowerPoint.
…Το κάθε σχολείο θα ήταν γεμάτο από συνεργασίες σαν  αυτές στο Twitter, κάθε μέρα.
…Δεν θα ακούγαμε σχόλια όπως «αυτό δεν το διδάσκουμε επειδή είναι εκτός εξεταστικής ύλης».
Μπορεί αυτή τη στιγμή η εκπαίδευση να μην έχει σχέση με την μάθηση. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η δική σου τάξη δεν μπορεί να έχει σχέση με τη μάθηση.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Να τρέχει κανείς ή να μην τρέχει;

Πολύ ενδιαφέρον βρίσκω το blog, Psychiatry Online, ένα κέντρο προβληματισμού και σκέψης, όπως χαρακτηρίζεται από το δημιουργό του Χρήστο Κακουλίδη Ψυχίατρο-Ψυχοθεραπευτή. Αντιγράφω τη σημερινή του ανάρτηση. Και αναρωτιέμαι: "Γιατί τρέχω;"

Περπατάς στο δρόμο και σκέφτεσαι. Τρέχεις να προλάβεις κάτι. Στο μυαλό σου γυρνάνε διαρκώς οι ίδιες σκέψεις.Πως θα καταφέρεις το ένα,πως θα πετύχεις το άλλο,πως θα αποφύγεις αυτό ή εκείνο.Όλα περιμένουν τη δική σου αποφασιστικότητα για να διεκπεραιωθούν. Σύντομα καταλαβαίνεις πως τρέχεις χωρίς να υπάρχει λόγος.Δεν έχεις αργήσει σε κάποιο ραντεβού.Δεν σε περιμένει κάποιος ή κάτι εκείνη τη στιγμή.Απλά περπατάς.Και η μέρα είναι υπέροχη.Αλλά εσύ τρέχεις.Απλά γιατί έτσι έχεις μάθει να κάνεις.Πάει καιρός που δεν έτρεχες.Πάει καιρός που μπορούσες να απορροφηθείς από τα πιο απλά πράγματα.Τώρα πια μεγάλωσες και είσαι υποχρεωμένος να τρέχεις.Να τρέχεις και να σκέφτεσαι.Όχι γενικά για την ύπαρξή σου.Όχι αφηρημένα,υπαρξιακά και με μια φιλοσοφική διάθεση.Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τις ίδιες σκέψεις.Πως θα καταφέρεις κάτι,πως θα βγεις από μια δύσκολη κατάσταση την οποία πιθανώς εσύ ο ίδιος να δημιούργησες με τις επιλογές σου και τον τρόπο που έχεις δομήσει τόσο τη ζωή σου όσο και την κοσμοθεωρία σου.Και συνεχίζεις να τρέχεις,αλλά μέσα σου δυσφορείς.Δε θέλεις άλλο να τρέχεις.Κοιτάς γύρω σου όμως, και όλοι τρέχουν εξίσου.Πως να αντισταθείς;Αφού όλοι τρέχουν πρέπει να τρέχεις κι εσύ.Δεν έχει σημασία αν καμιά φορά νιώθεις να μην ξέρεις το γιατί.Αυτό κάνουν όλοι και αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ.Να τρέχεις.Κι αν έρθει μια μέρα όπου θα συνειδητοποιήσεις ότι δε χρειαζόταν να τρέχεις τόσο;Αν ξαφνικά αποφασίσεις να κάνεις μια στάση για να απολαύσεις απλά την ύπαρξή σου;Τι λες να γίνει τότε;Σίγουρα όχι κάτι τραγικό.Ίσως βέβαια να αισθανθείς μια διαφορετικότητα.Ίσως ασυνείδητα να νιώσεις ότι μπαίνεις στο περιθώριο.Μιας και κάνεις κάτι διαφορετικό από ότι κάνουν όλοι γύρω σου.Να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου.Για την οντότητά σου.Μπορείς να σκέφτεσαι απλά για να σκέφτεσαι.Χωρίς να τρέχεις.Είναι η ζωή που χρειάζεται εμένα,ή εγώ που χρειάζομαι τη ζωή τελικά;Πρέπει να αφομοιώνομαι απόλυτα σε ένα σύνολο που δε με εκφράζει;Πολλά ερωτήματα εγείρονται.Πρέπει να τρέχω επειδή το κάνουν όλοι.Πρέπει να σκέφτομαι μόνο τα απαραίτητα επειδή όλοι αυτό κάνουν;Ποιες είναι οι δικές μου ανάγκες;Οι βαθύτερες ανάγκες.Τις έχω ιεραρχήσει ποτέ;Τις έχω αξιολογήσει;Τις έχω έστω αφουγκραστεί ποτέ;Ή απλά περνάω στο δεύτερο στάδιο;Αυτό, του να θέλω.Αν όμως δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι είμαι,μπορεί ποτέ να βρω αυτό που θέλω;Αν δεν έχω αποδεχτεί όλα τα κομμάτια από τα οποία αποτελούμαι,τι άραγε κυνηγάω;Τον αντικατοπτρισμό της προσωπικής μου ψευδαίσθησης ίσως;Αλλά αντί όλων αυτών των ερωτημάτων,έρχεται μια φωνή να σου πει "Να τρέχεις.Δεν έχουν σημασία όλα αυτά τα ερωτήματα.Εσύ απλά πρέπει να τρέχεις.Να σκέφτεσαι τα βασικά και τα απαραίτητα.Δε χρειάζεται να εμβαθύνεις.Δε χρειάζεται να γνωρίζεις τον εαυτό σου.Επικίνδυνο αυτό για μια κοινωνία."
Ιεράρχησε τις βαθύτερές σου ανάγκες.Αποδέξου όλα όσα είσαι.Δεν ψάχνεις για να φτιάξεις έναν καινούργιο άνθρωπο.Ψάχνεις για να ανακαλύψεις τον άνθρωπο που είσαι.Μετά θα μπορέσεις να διεκδικήσεις από τη ζωή όσα σου αξίζουν.Όλα όσα σε κάνουν χαρούμενο και ισορροπημένο.Περπάτα στο δικό σου ρυθμό.Μην τρέχεις επειδή απλά το κάνουν γύρω σου.Δέξου και την αίσθηση της περιθωριοποίησης.Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος της αυτοπραγμάτωσης είναι δίχως κόστος.Αλλά κάπου οδηγεί.Το να τρέχεις χωρίς σκοπό.. οδηγεί που;
www.psychiatrosonline.gr

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Αισθητά μειωμένη η ανάγνωση βιβλίων από τις νέες γενεές

 Τι γίνεται, διαβάζουν οι νέες γενιές;Nέες στατιστικές, μας λένε πώς όχι περισσότερο από παλαιότερα. Το ΕΚΕΒΙ ανέλαβε δράση και προσπαθεί να καλλιεργήσει και να  αναθερμάνει την αναγνωστική διάθεση μικρών  και νέων  με την αρωγή των δασκάλων τους.Όσοι συνάδελφοι/σσες είμαστε σε σχολεία και συμμετέχουμε σε προγράμματα φιλαναγνωσίας,βρισκόμαστε ήδη σε συνεννόηση με το ΕΚΕΒΙ και έχουμε καταλήξει στον πρώτο καλεσμένο/η συγγραφέα μας.Καλά αναγνωστικά ταξίδια σε όλους μας!

Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΓΓΑΝΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Διαβάζουμε βιβλία; Οχι. Είναι πια κοινή διαπίστωση, το λένε και οι στατιστικές, ότι οι Ελληνες διαβάζουν ολοένα και λιγότερα βιβλία. Πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου έδειξε ότι ο μέσος όρος των ατόμων άνω των 15 ετών που διαβάζουν βιβλία μειώθηκε πέρυσι στα 5,6 βιβλία από 7 το 1999. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Και πόσες θέσεις μπορεί να ανέβει η Ελλάδα από την 29η που κατέχει «στην κατανόηση κειμένου στον κατάλογο 67 χωρών του Διεθνούς Προγράμματος Αξιολόγησης Μαθητών (PISA);
Πενήντα έως εξήντα χιλιάδες βιβλία που θα προστεθούν στις σχολικές βιβλιοθήκες της χώρας, 3,1 εκατ. ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ, 200 συγγραφείς και εικονογράφοι για 960 σχολεία, εκατοντάδες δάσκαλοι, διευθυντές και σχολικοί σύμβουλοι θα επιχειρήσουν στα επόμενα τρία χρόνια του Προγράμματος Φιλαναγνωσίας, να κάνουν τους μικρούς μαθητές να αγαπήσουν το βιβλίο. «Από τις μικρές και τρυφερές ηλικίες όπου τα προηγούμενα χρόνια είχε χαθεί το παιχνίδι της αγάπης για το βιβλίο. Από εκεί βάζουμε και πάλι την... ελπίδα», λέει στην «Κ» ο προϊστάμενος της Περιφερειακής Διεύθυνσης Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Θ. Καρτσιώτης. «Να δουν τα παιδιά με ενδιαφέρον τα βιβλία, να τα προσεγγίσουν σαν παιχνίδι, εκτός του αυστηρού πλαισίου του σχολείου», προσθέτει ο κ. Κ. Καστουλάρης, συντονιστής-εκπρόσωπος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.
Σεμινάρια σε δασκάλους
Το πρόγραμμα «Καινοτόμες δράσεις ενίσχυσης της Φιλαναγνωσίας» εφαρμόζεται φέτος -μετά την περυσινή πιλοτική εφαρμογή του στην Α΄ και Β΄ Δημοτικού- σε όλα τα δημοτικά σχολεία με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Σύστημα (960 ολοήμερα). Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, με την αρωγή του υπουργείου Παιδείας, προωθεί δράσεις ενίσχυσης της φιλαναγνωσίας και την περασμένη εβδομάδα πραγματοποίησε στη Θεσσαλονίκη σεμινάρια στους εμπλεκόμενους σχολικούς συμβούλους και δασκάλους.
Στο επίκεντρο της νέας εκπαιδευτικής προσέγγισης ειδικά για τις μικρές ηλικίες, όπως εξήγησε η προϊσταμένη του τμήματος σχολικών συμβούλων της Περιφερειακής Διεύθυνσης Κ. Μακεδονίας κ. Ευαγγελία Ψυχογυιού, είναι η «παραμυθοσαλάτα» όπου οι μικροί μαθητές μαζί με τον δάσκαλο ανακατεύουν την ιστορία, παίζουν με το παραμύθι και τα πρόσωπά του, βγάζουν και βάζουν χαρακτήρες, αλλάζουν το τελικό νόημα. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν συναντά κατ’ ανάγκην τον Κακό Λύκο, ίσως στον δρόμο της να βρει τον Κοντορεβυθούλη ή στις μεγαλύτερες τάξεις ο Ιούλιος Βερν μπορεί να γίνει αφορμή για μια εξερεύνηση στο Διαδίκτυο.
Μία από τις δράσεις είναι και οι επισκέψεις συγγραφέων και εικονογράφων σε σχολεία που θα επιλέγονται από λίστα. Κάνοντας ένα βήμα πιο μπροστά, η Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κ. Μακεδονίας δημιούργησε ξεχωριστό Γραφείο Φιλαναγνωσίας για τα 170 ολοήμερα της Περιφέρειας.
Αναδημοσίευση από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Γράμμα σ’ ένα νέο δάσκαλο

To άρθρο το αναδημοσιεύει και η Terra computerata .Aξίζει να διαβαστεί. Εμένα
πάντως μου έδωσε κουράγιο...
Οι σημερινές προκλήσεις
Του Βασίλη Kαραποστόλη

Αγαπητέ μου συνάδελφε,

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.
Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη. Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.
Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, εκδηλωμένη πρόσφατα (συμβαίνει εξάλλου το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης), να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Οσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Οποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική.
Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών (αυξάνονται ακόμη και στην επαρχία), οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων.
Εργο πολλαπλό
Είσαι μόνος επομένως. Κυκλωμένος από την απροσεξία των μικρών και από τη δυσπιστία των μεγάλων. Καλείσαι παρ’ όλα αυτά να επωμισθείς ένα έργο πολλαπλό. Καθήκον σου είναι να προστατεύσεις τα παιδιά από τον κόσμο και συγχρόνως να προστατεύσεις τον κόσμο από τα παιδιά, που λόγω της άγνοιάς τους θα μπορούσαν να γίνουν, μεγαλώνοντας, οι τυφλοί καταστροφείς του. Και μήπως προς τα εκεί δεν οδεύουμε; Το φτύσιμο του κόσμου είναι ένα εφηβικό παιγνίδι που γίνεται όλο και πιο δημοφιλές. Εσύ όμως το αναχαιτίζεις όσο μπορείς αυτό. Εσύ είσαι που αποσπάς μια άγουρη ύπαρξη από τα εφήμερα και την τοποθετείς μέσα στο εύρος του χρόνου. Θα ’πρεπε να νιώθεις χαρά και περηφάνια γι’ αυτό, και είμαι σίγουρος ότι κάποιες στιγμές έχεις ήδη νιώσει έτσι. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που ανέλαβες δεν πληρώνονται με τίποτα. Θα είναι, φοβάμαι, πάντα πολύ στενοκέφαλη η κοινωνία για να αμείψει αρκετά εκείνους που παλεύουν με τα αόρατα.
Φυσικά, δεν σου μένει παρά να αγωνιστείς για έναν καλύτερο μισθό, ζήτησέ τον λοιπόν, απαίτησέ τον, προσπάθησε όμως, παράλληλα, να φέρεις στον νου σου και κάποιους άλλους στον ίδιο ρόλο με σένα, άλλοτε, που τους παράσερνε το δασκαλίκι τόσο, ώστε να ξεχνάνε και τα κομμένα τους επιδόματα και την κούρασή τους και το ίδιο το σπίτι τους ακόμη. Μάλλον θα το έβρισκες εξωφρενικά ντεμοντέ να ξαναδιαβάσεις το «Ωχ! βασανάκια» του Παπαδιαμάντη με τον παλιό εκείνο δάσκαλο των δεκατριών ωρών διδασκαλίας την ημέρα, αντιμέτωπο με τους «σκληροτράχηλους» μαθητές του, ή ακόμη να ξαναδείς τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα», με τον πεισματάρη δάσκαλο που δηλώνει ότι το να πλησιάσει τους άγριους εφήβους στην τάξη του είναι για κείνον μια «πρόκληση». Αλλοι καιροί εκείνοι. Αυτό δεν σου έρχεται να μου πεις; Και δεν είναι μια μισο-υπεκφυγή αυτό; Δεν είναι ψέμα αυτό που λέγεται, ότι από τα σχολεία, από την κοινωνία, εξαφανίστηκαν για πάντα οι ανθρώπινοι τύποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση; Θα ’θελα πολύ να σ’ ακούσω να μου λες ότι ναι, αυτό είναι ψέμα. Να μου πεις πως εσύ δεν είσαι από εκείνους που μαραζώνουν προτού ακόμη μαραζώσουν. Κι ότι υπάρχουν κι άλλοι με το ίδιο σθένος.
Αναδημοσίευση από Καθημερινή 
Χάιδω, ευχαριστώ.