«...φαίνεται πως η εκπαίδευση για την ιδιότητα
του πολίτη στη χώρα μας υιοθετεί τις διεθνείς στοχεύσεις και τις υποδείξεις της
ΕΕ, χωρίς να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι εμπειρίες του μαθητικού βιόκοσμου,οι
παθογένειες της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας, οι σχολικές και κοινωνικές
ιδιαιτερότητες ή οι ριζοσπαστικές αναλύσεις της πολιτικής θεωρίας. Εν τέλει, δε
φαίνεται να λαμβάνονται υπόψη ούτε καν οι αρνητικές αποτιμήσεις της εφαρμογής
αυτών των προγραμμάτων παγκοσμίως.Η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική για την πολιτειότητα
φαίνεται ότι δεν έχει τη δυνατότητα να αυτονομηθεί και να αυτοοργανωθεί μέσω
πχ. ενός ουσιαστικού κοινωνικού διαλόγου, χαρακτηρίζεται από μιμητισμό, χαμηλή
αυτοεκτίμηση και σύρεται άκριτα πίσω από τον διεθνή συρμό. Αυτή είναι και η
αιτία που υιοθετεί μεν τις σύγχρονες μεθόδους της παιδαγωγικής, αλλά δεν
δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να τις εφαρμόσει...»
