Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ελ-λη-νο-ρω-σι-κοί Διά-λο-γοι


Της Βασούλας Τσιμινάκη


Γύρω στα 70. Χαμογελαστή κι αμήχανη. Λεπτή. Λεπτό και το ροζ αμάνικο μπουρνουζάκι, δεμένο γύρω από τη μέση της. Μαλλί πρώην ξανθό, προς το λευκό ή και το αντίθετο.
Το χέρι της έχει μείνει στον αέρα, να δείχνει κάτι, καθώς την πλησιάζω, αφού με φώναξε ο Καλατράβας. (Καλατράβα, τον λέω εγώ, μετά το καταπληκτικό στέγαστρο από αλουμίνιο, που έκανε πάνω απ' το τροχόσπιτό του).
-Τι με θέλετε, κύριε Γιώργο; (αυτό, για τον Καλατράβα, ούτε που το υποπτεύεται).
-Έλα να συνεννοηθείς, εσύ που ξέρεις τις γλώσσες, μου λέει και φεύγει βιαστικά.. (ουφ, την ξεφορτώθηκε την τουρίστρια) !
-Ρώσκι; ντόιτς; με ρώτησε αυτή κι αμέσως συνέχισε να κουνάει τα χέρια της σε άπταιστα ρωσικά.
Εγώ, πάλι, δεν καταλάβαινα τίποτα, γιατί ειδικεύομαι στα άπταιστα αγγλικά. Μ ό ν ο .
(Τώρα, τα πιάσαμε τα λεφτά μας!!!..)
Βέβαια,-πρόλαβα να σκεφτώ με αστραπιαία ταχύτητα-, τι ωραία που θα ήταν, να διάβαζα περισσότερο, όταν κάναμε γερμανικά, στο λύκειο, μα, ΕΔΏ, μου καθόταν πάντα αυτή η γλώσσα .. άσε που ο Τζαβέλας - το πειραχτήρι, όλο και τη σύγχιζε τη γερμανικού (τώωωωωρα την καταλαβαίνω) , και πώς να κάνει μάθημα η γυναίκα ; .. Να, μ' αυτά και μ΄αυτά, τα χάσαμε τα άπταιστα γερμανικά .. κι άντε τώρα να συνεννοηθώ..
Μήπως να πω "Μαγιακόφσκι", να κόψω αντιδράσεις; σκέφτηκα .. μη μας περάσει και για άσχετους, η Ρωσίς .. μα, δεν το είπα κι η Μάγια η μέλισσα συνέχισε να ζουζουνίζει και να μου δείχνει την παραλία ..
Στο μεταξύ, ο Καλατράβας, από απέναντι, μου έκανε συνεχώς νοήματα "τι γίνεται; εντάξει;" .. ανησυχούσε κιόλας, τρομάρα του, και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα νευρικά γέλια, μην την προσβάλω, τη γυναίκα ..
Βι φιλ κοστ; ώπα, αυτό το πιασα. .. έχει γούστο να θέλει να αγοράσει την παραλία !!! ..μπα, τελικά ήθελε να νοικιάσει ομπρέλα. ..πέστο, κυρία μου, από την αρχή, δεν ξέρω και το όνομά σου, τι την ήθελες την εισαγωγή και τρόμαξα να σε καταλάβω;
ωχ!! τώρα αρχίζουν τα δύσκολα !! άντε να της εξηγήσω, πως οι ομπρέλες ανήκουν στον αυτόχθονα πληθυσμό του κάμπινγκ, μα αν θέλει, επειδή είμαι καλής ψυχής άνθρωπος, μπορεί να κάτσει στη δικιά μας, αφού εμείς θα κάνουμε μια εκδρομούλα ..
Έλεγα εγώ τα δικά μου, έλεγε αυτή τα δικά της .. σαν τους πολιτικούς, ένα πράμα, μόνο που μας έψηνε κι ο ήλιος ..
-Καμ, καμ της είπα - τώρα, γερμανικά ήταν, αγγλικά ήταν, θα σας γελάσω, πάντως, ήρθε μαζί μου στην παραλία.
Τσιιιιφ !!! την πάω ίσα στην κίτρινη ομπρέλα.Μεγάλη, καλοδιατηρημένη (ο μπαμπάς μου την προσέχει περισσότερο κι από παιδί του), με παχιά σκιά. Την ανοίγω με περηφάνεια, έχει και γλυκό χρωματάκι.
Αμάν πιά, βι φιλ και βι φιλ!!! .. είπαμε, έχουμε οικονομική κρίση, μα δεν είμαστε και λιγούρια, κυρά μου ..
-Φορ φράι, όνε γκελντ .. δε θέλουμε τα λεφτά σας, αααα ..
-Νάιν, επιμένει αυτή, και μου δείχνει μια πράσινη, ελαφρώς σκουριασμένη, πιο πίσω, που έχει γύρω της κουλουριασμένη μια χοντρή αλυσίδα να φυλακίζει μια μπλε ξαπλώστρα.
Μα, τι λες, κυρία μου; αφήνεις το πρώτο τραπέζι πίστα, 2 βήματα απ' τη θάλασσα ομπρέλα, και τέτοια κίτρινη ομορφιά; .. προσβόλαααααααα !!! Κι είναι και τζάμπα !!!
-Νάιν, νάιν .. λέω εγώ, νιχτ ούνσερε .. δεν είναι δικιά μας εκείνη η ομπρέλα, δικιά μουουου ..
να θυμάμαι να βάζω και το απαρέμφατο στο τέλος .. ζι κένεν νιχτ χίαρ ζίτσεν..
Βρε μανία, με την πίσω ομπρέλα !!!
Μα, αυτή είχε βάλει στο μάτι την ξαπλώστρα, μου την έδειξε κιόλας, " να, αυτήν θέλω, χοντροκέφαλη Ελληνίδα " .. α, τώρα εξηγούνται όλα !!!
Να κοιμηθεί ήθελε, κι όχι να κολυμπήσει, φαίνεται, γιατί μετά τα απανωτά νάιν, νάιν μου, μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο κι έφυγε παραπέρα, να ξαπλώσει στην πετσέτα της, κάτω απ΄τη σκιά μιας βάρκας, που έγερνε στην άμμο.
-Τι ήθελε τελικά; με ρώτησε ο κύριος Γιώργος .. πάντως, χάλια τα μιλάει τα γερμανικά, ε; Γιατί, εγώ που ξέρω, και δεν κατάφερα να την καταλάβω..
-Τι περιμένεις; Απ΄την εποχή της γερμανικής κατοχής θα τα έμαθε, του είπα για να τον δω να χαμογελάει . (του αρέσουν αυτά ..)
Κάτι με χάλασε όμως .. Ξαφνικά μελαγχόλησα .. Δεν ήταν που οι Ρωσίδες κυριούλες έρχονται σωρηδόν στη χώρα μου, ήταν που οι Ελληνίδες κυριούλες μόνο στο μπαλκόνι τους θα κάνουν διακοπές πια .. .. ήταν που ο Καλατράβας δε θα ξανάρθει διακοπές, με τη Χαρικλίτσα του και την αλουμινένια υπερπαραγωγή (και τώρα τα κατάφερε χάρη στο Μέγα Χορηγό, το γιό του) .. .. ήταν που το κάμπινγκ, φέτος, γέμιζε μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις υπόλοιπες μέρες τα τροχόσπιτα κατέβαζαν τα ρολά τους, σα μαγαζιά σφαλισμένα .. .. ήταν που τώρα πια, αλυσοδένουν οι άνθρωποι τις ξαπλώστρες τους σαν τους Ντάλτον .. .. ήταν που η τουρίστρια πασών των Ρωσιών είχε περιφρονήσει την πανέμορφη ομπρέλα μου .. .. ή, ίσως, ήταν που ο ήλιος είχε κρυφτεί ξανά πίσω απ' τα σύννεφα (μα, καταμεσήμερο ; ..)
Παράξενο καλοκαίρι, φέτος ..

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Σχολική εφημερίδα: Ρουτίνα ή δημιουργική διαδικασία;(ΙΙΙ)




  Οι μαθητές-ρεπόρτερ είναι αυτοί που αναλαμβάνουν, να συλλέξουν και να φέρουν τις ειδήσεις, έκτακτες ή προγραμματισμένες στην τάξη.  Ασχολούνται  δηλαδή με θέματα που επιλέγουν από τη σχολική ζωή ή την επικαιρότητα κυρίως του σχολείου(και όχι μόνο!) ώστε να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους ίδιους αλλά και τη μαθητική κοινότητα. 
  Στην αρχή ήταν αναγκαίο να συμβουλεύω και να ενθαρρύνω τους ρεπόρτερ για να αναλάβουν δράση. Αλλά και στην ολομέλεια της τάξης οι ιδέες που ανακοινώνονταν πολλές φορές βοηθούσαν τους ρεπόρτερ.
  Στο 1ο φύλλο έγινε προσπάθεια να δραστηριοποιηθεί η ομάδα των ρεπόρτερ ώστε να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, της ανακάλυψης ελκυστικών, φρέσκων θεμάτων  καθώς και θεμάτων που να αφορούν  όσο το δυνατόν περισσότερους.

  Το 2ο και τελευταίο φύλλο της χρονιάς είχε μεγαλύτερη ποικιλία θεμάτων γεγονός που οφείλεται  μεταξύ άλλων και στη  δυναμικότερη και αποτελεσματικότερη δραστηριοποίηση των ρεπόρτερ. 

Μία ακόμη σκέψη... 
  Σκέφτομαι πώς... το να δίνουμε πρωτοβουλίες στους μαθητές μας για συλλογικές δράσεις ενισχύει τη θέση τους στη σχολική ζωή, επιδρά στην σχολική τους επίδοση αλλά και, το σημαντικότερο, στη διαγωγή τους. 
  Αναθέτοντας αρμοδιότητες και εμπλουτίζοντας τον ρόλο των μαθητών  (όπως στην εφημερίδα μας), είναι δυνατόν να αλλάξουμε την αντίληψη τους για το σχολείο, τον δικό τους χώρο, όπου φαίνεται να αναδεικνύονται συνεχώς νέες δυνατότητες κι ευκαιρίες έκφρασης.


Σημείωση: Για την εφημερίδα μας χρησιμοποιήσαμε το πρόγραμμα Microsoft Publisher  χρήσιμο για το «στήσιμο» βήμα-βήμα του μαθητικού ηλεκτρονικού έντυπου. Επίσης η επικοινωνία των μελών έγινε μέσω του http://en.linoit.com/ (πολύ εύκολο για τους μικρούς μαθητές) καθώς και μέσω του ηλεκτρονικού ημερολογίου  Google Calendar.Δοκιμάστηκαν κι άλλες εφαρμογές άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο, όπως dipity(για χρονολόγιο εργασιών των ομάδων, Glogster (ως άλλος ένας τρόπος,στυλ πόστερ, για  επικοινωνία κι ανάρτηση φωτογραφιών και βίντεο),polldaddy(για την διεξαγωγή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας του ονόματος της εφημερίδας μας) κ.α. μιας και τα εργαλεία web 2.0 προσφέρουν πάρα πολλές εύχρηστες και δωρεάν εφαρμογές.

  Τέλος να προσθέσω πως η ανάρτηση της σχολικής εφημερίδας με  την μορφή e-book, έγινε στο διαδικτυακό χώρο του issuu, προκειμένου να μας δοθεί ο κώδικας ώστε να τις αναρτήσουμε στο διαδικτυακό χώρο του σχολείου μας.                (http://6dimotikostavroupolis.weebly.com/)

  Στο χθεσινό φύλλο της Καθημερινής(29/6/13), και συγκεκριμένα στην ένθετη παιδική εφημερίδα «Οι Ερευνητές πάνε παντού»,έγινε μια μικρή αναφορά στο εφημεριδάκι της τάξης μας. Σας το παραθέτω:





Μερικές απόψεις μαθητών μου…

«Η εφημερίδα φτιάχτηκε με αγάπη και κόπο. Συνεργαστήκαμε, γελάσαμε αλλά παίξαμε ταυτόχρονα. Χωριστήκαμε σε ομάδες. Κορίτσια και αγόρια. Δεν μαλώναμε πολύ. Πού και πού για  κανένα ψαλίδι, κόλλα, χάρακα. Εμείς όμως είμασταν σαν αδέρφια παρόλο που είχαμε διαφωνίες».Αθηνά

«Εγώ πιστεύω ότι στην εφημερίδα δουλέψαμε όλοι σαν ομάδα. Επίσης πιστεύω ότι παιδιά της ηλικίας μας δεν θα προλάβαιναν να φτιάξουν δύο τεύχη σε ένα έτος και μία από τις δύο να είναι δωδεκασέλιδη. Αυτά εγώ πιστεύω για την εφημερίδα μας». Λευτέρης Δ.

«Είμαι πολύ χαρούμενος για τη δουλειά μας όλον αυτό τον καιρό, γιατί διασκεδάζαμε με την εφημερίδα. Μακάρι και στην Ε’ τάξη να την συνεχίσουμε.» Θανάσης


Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, ΧΩΡΙΣ εμένα"

 Της Βασούλας Τσιμινάκη

Επειδή, το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις τη σχολική βία, είναι να σπάσεις τη σιωπή, γι' αυτό κι εγώ μιλώ.
Επειδή, όπως όλα τα θύματα, νιώθω κι εγώ άγχος, φοβίες και ανασφάλεια.
Επειδή βιώνω συστηματική βία από την πολιτεία, (που θα 'πρεπε να με προστατεύει), με απειλές μετακίνησης και απολύσεων, με ασφυκτικές τάξεις, με μείωση μισθού, αλλά και το (φοβερότερο όλων, για μένα), εντελώς "καφκικό" σκηνικό, με την κατάργηση του τεκμήριου της αθωότητας.
Επειδή, μέρα τη μέρα, νιώθω την επιθετική συμπεριφορά της κοινωνίας (που θα 'πρεπε να είναι δίπλα μου), να με έχει απαξιώσει πλήρως, γι' αυτό κι εγώ μιλώ.
Βέβαια, συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου, όπως και πριν  - λίγο πιο αγχωμένα, είναι αλήθεια .
Συνεχίζω ν΄αγαπάω τη δουλειά μου και τους μαθητές μου, όπως και πριν.
Προσπαθώ να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου μέσα στην τάξη, όπου εκτός από δασκάλα γίνομαι κλόουν, μαμά, ερασιτέχνης ψυχολόγος, χαμόγελο, φιλάκι, επαγγελματίας δέτης κορδονιών και λύτης προσωπικών διαφορών και, πολλές φορές, μια ζεστή αγκαλιά.
Ό,τι κάνουν και οι συνάδελφοί μου, δηλαδή.
Προσπαθώ να είμαι συνεπής στην περίφημη διδακτέα ύλη, μα και να αυτοσχεδιάζω, να είμαι δημιουργική, να φέρνω τη μαγεία στο μάθημα (όχι πάντα με επιτυχία, ομολογώ), για να κρατήσω το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά και να φέρω τον πραγματικό κόσμο στην τάξη, με προγράμματα και δραστηριότητες που θα τους προετοιμάσουν για την ένταξή τους σ΄αυτόν.
Όπως κάνουν και τόσοι άλλοι δάσκαλοι, δηλαδή.
Φυσικά, αυτά προΫποθέτουν καθημερινή προετοιμασία στο σπίτι, όπου εκτός από τα της οικογένειας, έχεις να κάνεις προσεκτικό σχεδιασμό μαθήματος, διόρθωμα, αναζήτηση προτάσεων και ιδεών από εμπνευσμένους συναδέλφους, στο διαδίκτυο, δημιουργία δικών σου ασκήσεων και φυλλαδίων.
Κι όλα αυτά, όχι επειδή σε υποχρεώνει κανείς, μα επειδή το θες εσύ.
Κι επειδή θες να γίνεσαι καλύτερος, όλο κι ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας, και πράγματι, θλίβεσαι, για το πόσα λίγα, απ΄αυτά τα θαυμαστά, μπορείς να εφαρμόσεις στην τάξη, γιατί δεν έχεις τα μέσα, ούτε τις γνώσεις.
Κι αναρωτιέμαι, ποιος, τελικά, θα μπορέσει να αξιολογήσει τη δουλειά του "τεμπέλη" δάσκαλου, εκτός, ΊΣΩΣ απ΄τα παιδιά, που νιώθουν τις όποιες γνώσεις τους προσφέρουμε με το περιτύλιγμα της αγάπης μας;
Έτσι, όταν μπήκα στην τάξη κι είδα, συγκινημένη, στον πίνακα να γράφει "ΚΥΡΙΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΔΡΟΣΕΡΟ ΑΕΡΑΚΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΗ", δε με πείραξε ούτε ο ενικός του "είσαι", ούτε το ήτα στο "ΑΕΡΑΚΗ'', μα με πείραξε που δεν είμαι παρά μόνο ένα αεράκι, ενώ θα ΄θελα να είμαι θύελλα.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Σχολική εφημερίδα: Ρουτίνα ή δημιουργική διαδικασία(ΙΙ)

 «Κύριε, πρέπει  τώρα να τη βαφτίσουμε!». Πρότειναν ίσαμε 25-30 ονόματα! (Στην εφημερίδα συμμετέχει και το 2ο τμήμα της Δ΄τάξης, εξ ου και τα πολλά ονόματα). Από τα πολλά, επιλέξαμε τελικά τέσσερα, με ψηφοφορία. Γράψανε και δυο λόγια, εξηγώντας  γιατί διάλεξαν αυτό το όνομα.
Οι υπεύθυνοι ύλης είχαν το καθήκον να συντονίσουν την ομάδα. Δύσκολο έργο αυτό. Όταν μάλιστα η προσπάθεια ξεκίνησε χωρίς από πριν να υπάρχει υλικό προς συζήτηση, ακόμη δυσκολότερο. Η ανάγκη για  οργάνωση ήταν έντονη. Για αρχή, τους πρότεινα , παίρνοντας αφορμή από τα  καθημερινά μαθήματα, διάφορα θέματα . Η ομάδα όμως χρειαζόταν  κάτι περισσότερο, μια κινητήρια δύναμη. Πώς όμως, πώς;
Μια  λαμπρή ιδέα ήταν η καθιέρωση της τελευταίας ώρας, κάθε Τετάρτης, ως ημέρα συζήτησης των προτάσεών μας. Κάθε ένας και καθεμιά, που είχε μια ιδέα για άρθρο , διακόσμηση ή οτιδήποτε άλλο,  έπαιρνε το λόγο και την ανακοίνωνε στην ολομέλεια. Αν η ιδέα ενδιέφερε κάποιους μαθητές, οι υπεύθυνοι ύλης την κατέγραφαν σε ένα χαρτί, το οποίο στη συνέχεια τοποθετούσαν σε ένα μεγάλο χαρτόνι. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκε  μια λίστα από ενδιαφέρουσες προτάσεις. Τώρα,  αν η ιδέα  κάποιου απορριπτόταν,   μπορούσε  να ασχοληθεί μόνος του με το θέμα, αν επέμενε. Κατόπιν, οι μαθητές περνούσαν  από τα αναρτημένα θέματα  και σημείωναν το όνομά τους, στο θέμα που θα τους ενδιέφερε να ασχοληθούν. Σχηματίστηκαν ομάδες κι  η κάθε ομάδα έπρεπε να φροντίσει μόνη της, για το πώς θα οργανώσει και τελικά θα γράψει το θέμα της.
 Την Παρασκευή, η κάθε ομάδα είχε την γωνιά εργασίας της. Η γωνιά των σκιτσογράφων, η γωνιά των ρεπόρτερ και γωνιές των διαφόρων θεμάτων των συντακτών. Έπρεπε να υπάρχει ησυχία, πράγμα που δεν ήταν εφικτό πολλές φορές, γιατί, συχνά, τα μέλη διαφωνούσαν για το πώς πρέπει να χειριστούν το θέμα που θα γράψουν. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που μια ομάδα κατέληγε σε καβγά, δημιουργώντας πρόβλημα στο σύνολο της τάξης. Δημιουργήθηκε ανάγκη συντονισμού της ομάδας .Αποφάσισαν να εργαστούν συνεργατικά με  ρόλους. Στο τέλος, χρησιμοποιώντας κυρίως το ρόλο του συντονιστή στο πλαίσιο επικοινωνίας της ομάδας, κάποιος αναλάμβανε να ρυθμίσει τη ροή της συζήτησης για το ποιες ιδέες, τελικά, θα επέλεγαν για το άρθρο τους.
    Τους πρότεινα να καταγράφουν αρχικά τις ιδέες τους.Οι εννοιολογικοί χάρτες, η τεχνική της χαρτογράφησης,ήταν εργαλείο που χρησιμοποιούσαμε συχνά στην καθημερινή μαθησιακή διαδικασία. Έτσι, όπου ήταν εφικτό, το χρησιμοποιούσαν  για να αποτυπώσουν τις ιδέες τους. Καθένας τις αποτύπωνε στο δικό του χαρτί. Στη συνέχεια τις ένωναν σε ένα κοινό χάρτη. Τώρα, είχαν ένα σύνολο ιδεών για να ξεκινήσουν.
Φάνηκε στην πράξη πως οι μικρές ομάδες, δύο-τριών ατόμων δούλευαν καλύτερα. Οι μεγάλες ομάδες χρονοτριβούσαν συχνά. Επιδίωξα, λοιπόν, να δουλεύουν σε μικρότερες ομάδες.
Όταν το άρθρο ολοκληρωνόταν από την ομάδα, παραδινόταν στην ομάδα των διορθωτών. Να σημειώσω εδώ, ότι  και οι διορθωτές(όπως όλοι, ανεξάρτητα ρόλου) συμμετείχαν σε διάφορες ομάδες. Όταν όμως έπρεπε να δουν ένα άρθρο, αποχωρούσαν από την προηγούμενη εργασία τους κι αναλάμβαναν να το ξανακοιτάξουν. Οι κριτικοί μας αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να το ξαναδιαβάσουν και να διορθώσουν εκφραστικά ό,τι θεωρούσαν ότι έπρεπε να αλλαχτεί. Στη συνέχεια, το έδιναν πάλι στην ομάδα που το σύνταξε, για να δουν αν συμφωνούσαν με τις αλλαγές. Την τελική υπογραφή ότι είναι έτοιμο έβαζαν οι υπεύθυνοι ύλης, οι οποίοι έριχναν μια τελευταία ματιά στο κείμενο. 
    Κάποια στιγμή,  ανακοινωνόταν στην ολομέλεια, για να πει όποιος ήθελε τη γνώμη του. Ο φυσικός διάλογος μεταξύ των μελών,  λοιπόν, γίνεται σε μια αυθεντική κατάσταση, αφού οι ομιλητές επικοινωνούν με σκοπό,μέσα σε συγκεκριμένο επικοινωνιακό πλαίσιο. Είχαμε, όμως, συμφωνήσει σε δυο-τρία βασικά σημεία: Να προσέχουμε τις επαναλήψεις λέξεων, την αποτελεσματικότητα του άρθρου, δηλαδή, το αν ήταν μέσα στο στόχο του θέματος και τέλος, αν το ύφος  ήταν ανάλογο με το περιεχόμενο και τον αρχικό σκοπό του. Εξάλλου  η εξέταση των κειμένων με βάση τα χαρακτηριστικά στοιχεία της υπερδομής τους, η αποτελεσματικότητα τους, καθώς και το ύφος τους, ήταν δουλειά που κάναμε στα μαθήματα, όταν εξετάζαμε διάφορα είδη κειμένων.
Θα ήθελα να σημειώσω κι εδώ, πώς αυτό που επιδίωκα ήταν τα κείμενά τους να έχουν την οπτική τη δική τους κι όχι την δική μου.  Θέλω να πω, πως δεν ήταν δυνατόν η αφηγηματική συνήθως αντίληψη  των γεγονότων που έχουν οι μαθητές σε αυτήν την ηλικία, να μετατρέπεται σε αιτιοκρατική,  που είναι πάνω από τις δυνατότητές τους. Όπου ήταν εφικτό, όμως,  ανάλογα με την ομάδα, υπήρξε κι επαρκής αιτιολόγηση του θέματος. Γι’ αυτό το λόγο, δεν υπήρξε καμιά παρέμβαση  στα κείμενα από εμένα. Όπου,  όμως, διαπιστωνόταν κάποιο πρόβλημα, έδινα μεν βοήθεια, αλλά το αποτέλεσμα των αλλαγών ήταν και πάλι δικό τους .
 Τα κείμενα συνήθως υποστηρίζονταν και από ένα σκίτσο ή μια ζωγραφιά. Ένας σκιτσογράφος αναλάμβανε να  το διαβάσει , αν ήθελε το συζητούσε με αυτούς που το έγραψαν και στην συνέχεια αναλάμβανε να  το αποδώσει με την φαντασία του.
Πλέον, τα ολοκληρωμένα άρθρα, την Δευτέρα και την Τρίτη, μπορούσαν να γραφτούν  την ώρα του μαθήματος των υπολογιστών. Από την Παρασκευή είχανε ήδη ορίσει ποιοι θα γράψουν τα άρθρα, με άδεια της κυρίας της Πληροφορικής. Τη διαδικασία, όμως, της πληκτρολόγησης των άρθρων την μετέφερα με δική μου ιδέα στην τάξη. Έστησα τρεις φορητούς υπολογιστές την Παρασκευή κι αποτέλεσαν μια επιπλέον γωνιά. Τούτο έγινε γιατί διαπίστωσα, πως ήταν κάτι που το έκαναν με μεγάλη χαρά  και οι μαθητές μου με μαθησιακές  δυσκολίες. Ήταν μεγάλη η όρεξή τους να πληκτρολογούν κείμενα. Όντως, λοιπόν, η επιλογή του να έχω τους φορητούς υπολογιστές στην τάξη μείωσε πάρα πολύ τη φασαρία κι ομολογουμένως,τους  έδωσε μεγαλύτερα περιθώρια ενεργής εμπλοκής.
Αλλά τι γίνεται με τους ρεπόρτερ;
Εδώ το 3ο(και τελευταίο) μέρος

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Σχολική εφημερίδα: Ρουτίνα ή δημιουργική διαδικασία; (Ι)



   Είναι γνωστό  πως η σχολική εφημερίδα  αποτελεί ένα  δυναμικό μέσο  διαλόγου, το οποίο δίνει την ευκαιρία στους μαθητές  μας να αναδείξουν τις απόψεις  τους στην  ευρύτερη σχολική κοινότητα. Χρησιμοποιώντας τον δικό τους λόγο, τη δική τους γλωσσική ικανότητα μπορούν να δώσουν στα κείμενά τους, το στοιχείο της αυθεντικότητας, αφού τους δίνεται η ευκαιρία να γράψουν για θέματα που οι ίδιοι επιλέγουν κι αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό  τη δική τους οπτική γωνία, τις εμπειρίες τους, κι έτσι να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά, καταθέτοντας τους προβληματισμούς τους, τις απόψεις τους για θέματα σχετικά με τη ζωή τους μέσα κι έξω από το σχολείο.
  Κι αν όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά κι εμπεριέχουν το δημιουργικό στοιχείο, στην πράξη όταν σκέφτηκα να ασχοληθώ για πρώτη φορά με μαθητικό έντυπο, ομολογώ πως μου δημιούργησε άγχος. Δεν είχα επιχειρήσει άλλοτε τη δημιουργία σχολικής εφημερίδας. Κι αν στην διαδικασία  της δημιουργίας της έβρισκα μια  σειρά από εξαιρετικές δραστηριότητες για διδασκαλία πολλών από τους στόχους που θέτει το αναλυτικό πρόγραμμα στην Δ΄τάξη αλλά ταυτόχρονα δίνει και μεγάλα  περιθώρια παρέκκλισης από αυτό , με προβλημάτιζε έντονα το «πώς» θα γινόταν η υλοποίηση της ιδέας. Και δεν ήμουν σίγουρος ούτε για το αν θα δέχονταν την ιδέα οι μαθητές μου ούτε βέβαια για τα αποτελέσματα σε περίπτωση θετικής απόκρισης.
  Σκέφτηκα  λοιπόν να κάνω  μια προσομοίωση των ρόλων που έχει μια εφημερίδα.Θα επέλεγα ορισμένους ρόλους, βασικούς, θα τους προσάρμοζα ώστε να τους κατανοήσουν καλύτερα οι μαθητές μου και θα τους δοκιμάζαμε στην πράξη. Ετοίμασα μια λίστα με ρόλους και στην πρώτη συνάντηση τους μίλησα γι’ αυτούς. Τόνισα ποια θα ήταν τα καθήκοντα σε κάθε ρόλο κι επιπλέον την απαιτητικότητα σε ορισμένους από αυτούς (π.χ. υπεύθυνος ύλης). Τους είπα πώς εργάζεται πάνω κάτω μια εφημερίδα. Τους εξήγησα πως κι εμείς θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τέτοιους ρόλους. Έδωσα και μερικά παραδείγματα για  τον κάθε ρόλο.
  Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Κάθε μαθητής μπορούσε να δηλώσει σε ποια ομάδα θα δούλευε. Άφηνα φυσικά και το περιθώριο κάποιοι να μην ανήκουν σε καμιά ομάδα από επιλογή τους. Ίσως να ήθελαν τον χρόνο τους, ίσως στην πορεία να άλλαζαν γνώμη… Όλα ήταν πιθανά. Όσοι  τελικά διάλεξαν ρόλους, τους εξήγησα πως αυτό δεν θα ήταν δεδομένο αλλά στην πορεία αν υπήρχε λόγος θα μπορούσε κάποιος να  μετακινηθεί και σε άλλη ομάδα αλλάζοντας ρόλο. Δεν υπήρχε περιορισμός. Τουλάχιστον στην αρχή. Έπρεπε ο καθένας να βρει τι τελικά του ταίριαζε  περισσότερο.
   Κι η αρχή έγινε. Ανήκαν τυπικά οι περισσότεροι σε ομάδες με συγκεκριμένους ρόλους.  Μάλιστα  κάποιοι διάλεξαν να είναι σε περισσότερες από μία ομάδες. (Υπήρξαν και δύο περιπτώσεις μαθητών που δεν δήλωσαν ενδιαφέρον να ενταχθούν σε κάποια ομάδα). Τώρα έπρεπε να δουλέψουμε…

Eδώ το Β΄μέρος