Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

"To να μιλάς για τη μουσική είναι σα να χορεύεις (για) την αρχιτεκτονική"


Της Βασούλας Τσιμινάκη


Rosemary's Lullaby
   
    Tο πρώτο άκουσμα, σε μια αίθουσα σκοτεινή...πότε και πώς, δε θυμάμαι...Κι εκεί, μέσα στο σινεμά, βούλιαξα στο κάθισμα κι έμεινα ξάφνου μόνη...
   Κι έχωσε η μουσική το πρόσωπό της στην καρδιά μου, νότα-νότα, ένα-ένα παραμερίζοντας τα φυλλώματά της...κι άρχισε το ταξίδι...
   Μελωδικά στην αρχή,αναγνωρίζοντας τα καθημερινά και οικεία, τα κατ' ανάγκη και κατά συνήθεια αγαπημένα(;)...παρηγορητικά αρμονική("έτσι άφησέ τα,μην τα σκαλίσεις τα κακώς κείμενα...μα αποκοίμισέ τα!")...ώσπου έφτασε στο κέντρο της καρδιάς μου... στο ναό των χαμένων ονείρων...και μετά παύση... τριών δευτερολέπτων σιγή, στη μνήμη των πόθων που αποκοιμήθηκαν...στη μνήμη της εκλιπούσας ζωής...
  Για πότε βούτηξε στην καθαρή τη λίμνη- αχ, δεν την πρόλαβα!-...με θόρυβο πολύ, πολύ βαθιά, με μάτια ορθάνοιχτα, ξεπλύθηκε του χρόνου η σκόνη...κι άρχισαν πάλι οι επιθυμίες να γρατσουνούν, άρχισαν πάλι τα όνειρα να ξυπνούν, να διεκδικούν οι στεναγμοί ...
  Η ζωή που δεν έζησα με καλεί, με παράπονα και κλάματα...ασίγαστα... μέχρι το τέλος του κομματιού... Και μετά...όλα αλλιώς ειδωμένα...δεν υπάρχει επιστροφή στην πρότερη μορφή μου...
 Κάποιες μουσικές είναι ιδιαίτερες, σαν τους ξεχωριστούς ανθρώπους, που έχεις την τύχη να συναντάς στη ζωή σου.Και το ξέρεις... ποτέ πια, δε θα 'σαι ο ίδιος.
   Το νανούρισμα της Ρόζμαρυ,  δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Δεν είναι μια μελωδία αγάπης για ένα συνηθισμένο μωρό, που αναβλύζει τρυφερότητα κι απαλοσύνη . Στο δεύτερο μέρος του, μετά την παύση, υπαινικτικά κι ανεπαίσθητα εμφανίζεται το άγγιγμα του κακού,τραγουδισμένο από τον ίδιο τον Κomeda, παράφωνα μετρώντας τον ύπνο του παιδιού...
   Ο Krzysztof Trzcinski, ζούσε στην Πολωνία κάτω από ένα καθεστώς που αποδοκίμαζε τη μουσική τζαζ, αναγκασμένος να αποκοιμίζει τους μουσικούς του πόθους, δουλεύοντας στο ιατρείο του με το πραγματικό του όνομα και παίζοντας πιάνο σε διάφορα τζαζ σχήματα, ως Krzysztof Komeda.
    Μια μουσική μεγαλοφυΐα, που έγινε γνωστός για τη μουσική που έγραψε για το σινεμά, αλλά κυρίως για τους δρόμους που χάραξε στην Ευρωπαϊκή τζαζ κι έφυγε από κοντά μας στα 38 του μόλις χρόνια, αφήνοντας τα ίχνη του στις καρδιές μας, ποιητής των ηχοχρωμάτων .