Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ελ-λη-νο-ρω-σι-κοί Διά-λο-γοι


Της Βασούλας Τσιμινάκη


Γύρω στα 70. Χαμογελαστή κι αμήχανη. Λεπτή. Λεπτό και το ροζ αμάνικο μπουρνουζάκι, δεμένο γύρω από τη μέση της. Μαλλί πρώην ξανθό, προς το λευκό ή και το αντίθετο.
Το χέρι της έχει μείνει στον αέρα, να δείχνει κάτι, καθώς την πλησιάζω, αφού με φώναξε ο Καλατράβας. (Καλατράβα, τον λέω εγώ, μετά το καταπληκτικό στέγαστρο από αλουμίνιο, που έκανε πάνω απ' το τροχόσπιτό του).
-Τι με θέλετε, κύριε Γιώργο; (αυτό, για τον Καλατράβα, ούτε που το υποπτεύεται).
-Έλα να συνεννοηθείς, εσύ που ξέρεις τις γλώσσες, μου λέει και φεύγει βιαστικά.. (ουφ, την ξεφορτώθηκε την τουρίστρια) !
-Ρώσκι; ντόιτς; με ρώτησε αυτή κι αμέσως συνέχισε να κουνάει τα χέρια της σε άπταιστα ρωσικά.
Εγώ, πάλι, δεν καταλάβαινα τίποτα, γιατί ειδικεύομαι στα άπταιστα αγγλικά. Μ ό ν ο .
(Τώρα, τα πιάσαμε τα λεφτά μας!!!..)
Βέβαια,-πρόλαβα να σκεφτώ με αστραπιαία ταχύτητα-, τι ωραία που θα ήταν, να διάβαζα περισσότερο, όταν κάναμε γερμανικά, στο λύκειο, μα, ΕΔΏ, μου καθόταν πάντα αυτή η γλώσσα .. άσε που ο Τζαβέλας - το πειραχτήρι, όλο και τη σύγχιζε τη γερμανικού (τώωωωωρα την καταλαβαίνω) , και πώς να κάνει μάθημα η γυναίκα ; .. Να, μ' αυτά και μ΄αυτά, τα χάσαμε τα άπταιστα γερμανικά .. κι άντε τώρα να συνεννοηθώ..
Μήπως να πω "Μαγιακόφσκι", να κόψω αντιδράσεις; σκέφτηκα .. μη μας περάσει και για άσχετους, η Ρωσίς .. μα, δεν το είπα κι η Μάγια η μέλισσα συνέχισε να ζουζουνίζει και να μου δείχνει την παραλία ..
Στο μεταξύ, ο Καλατράβας, από απέναντι, μου έκανε συνεχώς νοήματα "τι γίνεται; εντάξει;" .. ανησυχούσε κιόλας, τρομάρα του, και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα νευρικά γέλια, μην την προσβάλω, τη γυναίκα ..
Βι φιλ κοστ; ώπα, αυτό το πιασα. .. έχει γούστο να θέλει να αγοράσει την παραλία !!! ..μπα, τελικά ήθελε να νοικιάσει ομπρέλα. ..πέστο, κυρία μου, από την αρχή, δεν ξέρω και το όνομά σου, τι την ήθελες την εισαγωγή και τρόμαξα να σε καταλάβω;
ωχ!! τώρα αρχίζουν τα δύσκολα !! άντε να της εξηγήσω, πως οι ομπρέλες ανήκουν στον αυτόχθονα πληθυσμό του κάμπινγκ, μα αν θέλει, επειδή είμαι καλής ψυχής άνθρωπος, μπορεί να κάτσει στη δικιά μας, αφού εμείς θα κάνουμε μια εκδρομούλα ..
Έλεγα εγώ τα δικά μου, έλεγε αυτή τα δικά της .. σαν τους πολιτικούς, ένα πράμα, μόνο που μας έψηνε κι ο ήλιος ..
-Καμ, καμ της είπα - τώρα, γερμανικά ήταν, αγγλικά ήταν, θα σας γελάσω, πάντως, ήρθε μαζί μου στην παραλία.
Τσιιιιφ !!! την πάω ίσα στην κίτρινη ομπρέλα.Μεγάλη, καλοδιατηρημένη (ο μπαμπάς μου την προσέχει περισσότερο κι από παιδί του), με παχιά σκιά. Την ανοίγω με περηφάνεια, έχει και γλυκό χρωματάκι.
Αμάν πιά, βι φιλ και βι φιλ!!! .. είπαμε, έχουμε οικονομική κρίση, μα δεν είμαστε και λιγούρια, κυρά μου ..
-Φορ φράι, όνε γκελντ .. δε θέλουμε τα λεφτά σας, αααα ..
-Νάιν, επιμένει αυτή, και μου δείχνει μια πράσινη, ελαφρώς σκουριασμένη, πιο πίσω, που έχει γύρω της κουλουριασμένη μια χοντρή αλυσίδα να φυλακίζει μια μπλε ξαπλώστρα.
Μα, τι λες, κυρία μου; αφήνεις το πρώτο τραπέζι πίστα, 2 βήματα απ' τη θάλασσα ομπρέλα, και τέτοια κίτρινη ομορφιά; .. προσβόλαααααααα !!! Κι είναι και τζάμπα !!!
-Νάιν, νάιν .. λέω εγώ, νιχτ ούνσερε .. δεν είναι δικιά μας εκείνη η ομπρέλα, δικιά μουουου ..
να θυμάμαι να βάζω και το απαρέμφατο στο τέλος .. ζι κένεν νιχτ χίαρ ζίτσεν..
Βρε μανία, με την πίσω ομπρέλα !!!
Μα, αυτή είχε βάλει στο μάτι την ξαπλώστρα, μου την έδειξε κιόλας, " να, αυτήν θέλω, χοντροκέφαλη Ελληνίδα " .. α, τώρα εξηγούνται όλα !!!
Να κοιμηθεί ήθελε, κι όχι να κολυμπήσει, φαίνεται, γιατί μετά τα απανωτά νάιν, νάιν μου, μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο κι έφυγε παραπέρα, να ξαπλώσει στην πετσέτα της, κάτω απ΄τη σκιά μιας βάρκας, που έγερνε στην άμμο.
-Τι ήθελε τελικά; με ρώτησε ο κύριος Γιώργος .. πάντως, χάλια τα μιλάει τα γερμανικά, ε; Γιατί, εγώ που ξέρω, και δεν κατάφερα να την καταλάβω..
-Τι περιμένεις; Απ΄την εποχή της γερμανικής κατοχής θα τα έμαθε, του είπα για να τον δω να χαμογελάει . (του αρέσουν αυτά ..)
Κάτι με χάλασε όμως .. Ξαφνικά μελαγχόλησα .. Δεν ήταν που οι Ρωσίδες κυριούλες έρχονται σωρηδόν στη χώρα μου, ήταν που οι Ελληνίδες κυριούλες μόνο στο μπαλκόνι τους θα κάνουν διακοπές πια .. .. ήταν που ο Καλατράβας δε θα ξανάρθει διακοπές, με τη Χαρικλίτσα του και την αλουμινένια υπερπαραγωγή (και τώρα τα κατάφερε χάρη στο Μέγα Χορηγό, το γιό του) .. .. ήταν που το κάμπινγκ, φέτος, γέμιζε μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις υπόλοιπες μέρες τα τροχόσπιτα κατέβαζαν τα ρολά τους, σα μαγαζιά σφαλισμένα .. .. ήταν που τώρα πια, αλυσοδένουν οι άνθρωποι τις ξαπλώστρες τους σαν τους Ντάλτον .. .. ήταν που η τουρίστρια πασών των Ρωσιών είχε περιφρονήσει την πανέμορφη ομπρέλα μου .. .. ή, ίσως, ήταν που ο ήλιος είχε κρυφτεί ξανά πίσω απ' τα σύννεφα (μα, καταμεσήμερο ; ..)
Παράξενο καλοκαίρι, φέτος ..