Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

RIVER

Αν ακούς Πετρίδη, ξαναθυμάσαι τέτοια διαμάντια.
 

Its coming on christmas
Theyre cutting down trees
Theyre putting up reindeer
And singing songs of joy and peace
Oh I wish I had a river
I could skate away on
But it dont snow here
It stays pretty green
Im going to make a lot of money
Then Im going to quit this crazy scene
I wish I had a river
I could skate away on
I wish I had a river so long
I would teach my feet to fly
Oh I wish I had a river
I could skate away on
I made my baby cry

He tried hard to help me
You know, he put me at ease
And he loved me so naughty
Made me weak in the knees
Oh I wish I had a river
I could skate away on
Im so hard to handle
Im selfish and Im sad
Now Ive gone and lost the best baby
That I ever had
Oh I wish I had a river
I could skate away on
I wish I had a river so long
I would teach my feet to fly
Oh I wish I had a river
I made my baby say goodbye

Its coming on christmas
Theyre cutting down trees
Theyre putting up reindeer
And singing songs of joy and peace
I wish I had a river
I could skate away on

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

H «ξυπόλητη ντίβα» που θα θυμόμαστε

Η αυλαία έκλεισε. Η Cesaria Evora έπαψε να υπάρχει.Κάτι είχα διαβάσει για προβλήματα με την καρδιά της και πως είχε σταματήσει τις συναυλίες, αλλά δεν πίστεψα ότι ήταν τόσο σοβαρή η κάταστασή της.Πληροφορήθηκα την είδηση από ένα διαδικτυακό σταθμό πριν από ένα μισάωρο. Η σπουδαία ντίβα από το Πράσινο Ακρωτήρι ήρθε νομίζω δυο φορές στην Ελλάδα.Δεν την είδα καμιά από τις δύο.Άκουσα και συνεχίζω να ακούω συχνά τα τραγούδια της.Μπορεί σε κάποιους/ες να μη λέει τίποτα το όνομά της. Ακόμη και έτσι όμως μπορεί να είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψετε τη μαγεία που κρύβει η φωνή της "ξυπόλητης ντίβας", προσωνύμιο που της αποδόθηκε μιας και της άρεσε να τραγουδάει στη σκηνή χωρίς παπούτσια...

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Πώς να μιλάτε στα μικρά κορίτσια.

 How to Talk to Little Girls (The Huffington Post)

Η συναδέλφισσα Χάιδω βρήκε εξαιρετική την παραπάνω  ανάρτηση.Μας παραθέτει ενδιαφέροντα σημεία που εντόπισε.Την αναδημοσιεύω με χαρά  και ελπίζω οι μαμάδες που μεγαλώνετε κόρες να τη βρείτε εξίσου ενδιαφέρουσα..

To άρθρο “Πώς να μιλάτε στα μικρά κορίτσια” υπογράφει η Lisa Bloom που είναι συγγραφέας του ‘Think: Straight Talk for Women to Stay Smart in a Dumbed Down World’
Η Lisa γράφει για το πώς η πρώτη αντίδραση που έχουμε συνήθως όλοι μας όταν δούμε ένα μικρό κορίτσι είναι να του πούμε πόσο χαριτωμένο, γλυκό, όμορφο, καλοντυμένο, καλοχτενισμένο, με όμορφο μανικιούρ είναι (Το τελευταίο για το μανικιούρ στα μικρά κορίτσια είναι η νέα τρέλα στην Αμερική και σίγουρα θα το δούμε να έρχεται).
Γιατί είναι κακό αυτό; Είναι συνηθισμένο να λέμε στα μικρά κορίτσια πόσο όμορφα είναι. Σπάμε τον πάγο και να ανεβάζουμε την αυτοπεποίθησή τους, έτσι δεν είναι;
Να γιατί είναι κακό: Όπως έχει γράψει η Lisa στο βιβλίο της το 15 με 18 τοις εκατό των κοριτσιών κάτω από 12 φορούν συστηματικά μάσκαρα, μολύβι ματιών και κραγιόν. Οι διατροφικές διαταραχές έχουν αυξηθεί και η αυτοεκτίμηση έχει πέσει. Το 25% των νέων γυναικών στην Αμερική θα προτιμούσαν να βγουν νικήτριες στο America’s Next Top Model από ότι να κερδίσουν το Nobel Ειρήνης. Ακόμα και έξυπνες, επιτυχημένες, μορφωμένες γυναίκες λένε ότι προτιμούν να είναι όμορφες παρά έξυπνες.
Το να δείχνεις λοιπόν στα κορίτσια ότι το πρώτο πράγμα που προσέχεις πάνω τους είναι η εμφάνισή τους, τα προετοιμάζει για δίαιτα στα 5, μέικαπ στα 11, αύξηση στήθους στα 17 και Botox στα 23. Καθώς η νέα τάση επιβάλλει στις γυναίκες να είναι hot 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα οι γυναίκες γίνονται πιο δυστυχισμένες. Τι λείπει; Μία ζωή με νόημα, με ιδέες, με διάβασμα βιβλίων και αναγνώριση για τις σκέψεις τους και τα επιτεύγματά τους.
Η Lisa συνεχίζει την αφήγηση της ιστορίας λέγοντας ότι τελικά έσκυψε για να φτάσει στο ύψος του κοριτσιού, της είπε “χαίρομαι που σε γνωρίζω” και τη ρώτησε τι βιβλίο διαβάζει και ποιο είναι το αγαπημένο της. Η μικρή πήγε και το έφερε και το διαβάσανε μαζί. Κουβέντιασαν. Η Lisa της είπε ότι έχει γράψει ένα βιβλίο και ότι μπορεί κι εκείνη να γράψει μια μέρα.
Για τα μεγαλύτερα κορίτσια προτείνει να τα ρωτάμε για τα τρέχοντα θέματα: μόλυνση περιβάλλοντος, πόλεμοι, κομμένα budget στα σχολεία. Τι τα ενοχλεί στον κόσμο; Πώς θα το έφτιαχναν αν είχαν ένα μαγικό ραβδί; Μοιραστείτε μαζί τους τις ιδέες σας και επιτεύγματά σας και πείτε τους ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία. Γίνετε το πρότυπο για το πώς σκέφτεται και πράττει μία σκεπτόμενη γυναίκα.
Και καταλήγει: “Ας αλλάξουμε τον κόσμο ένα κορίτσι τη φορά”.
Βρείτε ολόκληρο τον κατάλογο εδώ, με πολλά ακόμα αξιόλογα άρθρα για γονείς ή μη, και θα χαρώ να διαβάσω ποια είναι τα άρθρα ή τα σημεία που έκαναν σε εσάς περισσότερη εντύπωση. Καλό διάβασμα!

Aspa on line

 

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Είμαι δασκάλα και είναι όμορφο....

Είμαι δασκάλα και είναι όμορφο
...να έρχονται οι παλιοί σου μαθητές να σε αγκαλιάζουν ,να σε φιλάνε, να σου λένε πως σε αγαπάνε και θέλουν να τους κάνεις μάθημα πάλι..
...Να έρχονται σε σένα να τους ανοίγεις το μπουκαλάκι το νερό γιατί η κυρία όλα τα μπορεί....
... Να τους μαθαίνεις να δένουν τα κορδόνια τους

Να ακους καθε πρωί "κυρία είσαι πολύ όμορφη" ενώ εσυ νιώθεις χάλια.

Να καταλαβαίνουν το καινούριο άρωμα σου και το καινούριο lip gloss.

Nα κόβεις απλά τις άκρες απο τα μαλλιά σου και όλα να ναι "μεγιές κυρία" ενω κανεις αλλος δεν το είχε παρατηρήσει.

Να θέλουν να παντρευτείς πιο πολύ και απο οσο θελει η μαμα σου.

Να θέλουν να κάτσουν όλα κοντά στην έδρα.
΄Οταν παίζετε μαζί να θέλουν να σου κρατούν το χέρι στον κύκλο.

Να σε κοιτάνε με ορθάνοιχτα μάτια να δείχνεις που είναι η Ικαρία που πήρε το όνομα της απο τον Ικαρο.

Να σου δίνουν μια αγκαλιά ενώ τους διορθώνεις το γραπτό.

Να κλαίνε και να βρισκουν καταφύγιο στην αγκαλιά σου.

Να χτυπάνε στο διάλειμμα και να θέλουν μόνο εσένα να τους καθαρίζεις την πληγή.

Να έχετε σχολάσει στις 1.15 και στις 1.20 να σε βλέπουν στο δρόμο και να σε χαιρετάνε...Και στις 1.22 και στις 1.25.

Να ζωγραφίζουν και στο τέλος όλες οι ζωγραφιές να 'ναι για σένα και με αφιέρωση.

Να μαθαίνουν όλα τη διαίρεση και να ξέρεις πως τα βοήθησες εσύ.

΄Οταν κάτι σε απασχολεί να το καταλαβαίνουν και να σου λένε "τι έχεις κυρία;"

Να σε καλούν στα πάρτυ τους.

Να ετοιμάζουν πάρτυ εκπληξη για τα γενέθλια σου

Να χαίρονται που πλησιάζει η γιορτή σου.

Να τα μαλώνεις και να σε αγαπάνε

Να τα μαλώνεις και πάλι να εισαι η καλυτερότερη δασκάλα.

Nα σε λένε καταλάθος μαμά

Να σου λένε τα μυστικά τους.

Να θέλουν να σου πάνε την τσάντα στο γραφείο για να μην κουράζεσαι.

Να σου φτιάχνουν πάνω στην έδρα τα βιβλια της ημέρας.

Να σου προσφέρουν κάτι απο το φαγητό τους.

Να "σκοτώνονται" για το ποιος θα σου δανείσει το ψαλιδάκι του

Να σου λένε πως σ 'αγαπούν πολυυυυυυ...

Να σου λένε πως όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν δάσκαλοι και δασκάλες

Να σε αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά που δεν μπορείς να αναπνεύσεις....

Να λάμπουν απο χαρά όταν παίζεις μαζί τους στην αυλή....

Να σου λένε τι όνειρο είδαν χθες....
Και όσο και αν μας κόβουν τα επιδόματα την αγάπη των παιδιών δεν μπορούν να την κόψουν...
Αναδημοσίευση από Άμπρα Κατάμπρα!!!

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Προτιμήστε τον μαυροπίνακα!

Η τεχνολογία έχει  κατακλύσει τη ζωή μας και κατ' επέκταση τείνει να κάνει το ίδιο και στη σχολική ζωή. Πολλά έχουν γραφτεί και συνεχίζουν να γράφονται τόσο για νέες δυνατότητες που προκύπτουν απ΄την χρήση της όσο και για τα πιθανά οφέλη.Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος, όπως φυσικά σε κάθε τι καινούριο που φέρνει η εξέλιξη του πολιτισμού μας.
 «Η προσωπική μου συμβουλή προς τους γονείς είναι να τα κρατήσουν μακριά από την τηλεόραση όσο περισσότερο μπορούν.΄Οπως επίσης και από τις νέες τεχνολογίες γενικότερα, ακόμη και στο σχολείο. Δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει ότι η χρήση τους βοηθά τις μαθησιακές ικανόητες των παιδιών, αντίθετα υπάρχει πολλή παραπλανητική διαφήμιση γύρω από κάτι το οποίο δεν ισχύει»
 Τα λόγια  ανήκουν στον καθηγητή δρ Μάνφρεντ Σπίτσερ.
Και συνεχίζει παρακάτω:« Οι νέες τεχνολογίες στα σχολεία δεν πιστεύω ότι βοηθούν, ούτε καν υπό μορφή διαδραστικών προγραμμάτων» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Εχω επισκεφθεί αρκετά σχολεία που φιλοξενούν τέτοια συστήματα και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στο τέλος της ημέρας τα παιδιά μαθαίνουν κάτι όχι χάρη στις νέες τεχνολογίες αλλά επειδή συνδέουν τα νέα στοιχεία με τον πραγματικό – και όχι τον εικονικό – κόσμο. Το ίδιο πιστεύω και για τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης: οι πραγματικοί φίλοι είναι καλύτεροι από τα εικονικά avatars. Και δεν αναφέρομαι στη δυσκολία του διαχωρισμού του πραγματικού από τον εικονικό κόσμο, γιατί κάτι τέτοιο είναι διακριτό από το 8ο έτος της ηλικίας μας. Το πρόβλημα είναι ότι αν “τρέφουμε” τον εγκέφαλό μας μόνο με σκιές του πραγματικού μέσω του εικονικού κόσμου, τότε η πραγματικότητα γίνεται ρηχή. Δεν επεξεργαζόμαστε, δηλαδή, τις πληροφορίες αυτές με την ίδια βαρύτητα που θα τις επεξεργαζόμασταν σε περίπτωση που τις συναντούσαμε στην πραγματικότητα. Και το βάθος της επεξεργασίας αυτής σχετίζεται άμεσα με τη μνήμη» επισημαίνει. 
 Δεν μπορώ να πω πως ασπάζομαι τις απόψεις του.Έχω τις ενστάσεις μου. Βρίσκω όμως ενδιαφέρουσα την συλλογιστική του.Αλήθεια, πόση απήχηση μπορεί να έχουν οι απόψεις του στην εκπαιδευτική κοινότητα;Δύσκολη απάντηση.Πάντως μπορώ να πω με σιγουριά πως αρκετοί συνάδελφοί μας δεν καλοβλέπουν την τεχνολογία στην καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική. Το για ποιους όμως λόγους, θα μπορούσε να είναι μια άλλη μεγάλη  και ίσως ατελείωτη κουβέντα.
Μπορείτε να διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο ΒΗΜΑ.
 

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Play it again, dad!

Μα πόσες φορές! Εδώ και μερικές μέρες τα ηχεία παίζουν μόνο  Alessandro Mannarino. Έναν νέο Ιταλό τραγουδοποιό. Ο μεγαλύτερος γιος μου( ετών 8,5) τρελαίνεται να χορεύει με το συγκεκριμένο τραγούδι. Μου λέει πως του αρέσει πολύ η φωνή του, μα και η μουσική του.Και όχι μόνο σε αυτόν, παρακαλώ! Έπιασα τον εαυτό μου να  σιγοψιθυρίζει συχνά τη "Μαίρη Λου". Τυχαίο; Δε νομίζω!

 

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ματριόσκα

Έλαβα σήμερα ένα e-mail από τον κύριο Γιάννη Φαρσάρη. Σας το παραθέτω όπως μου το έστειλε.Άκουσα τη μουσική και τα τραγούδια και πραγματικά είναι πανέμορφα!Παρακάτω μπορείτε να μάθετε πού θα βρείτε  τη μουσική,  τις φωτογραφίες και  το βιβλίο, το οποίο μου μένει τώρα να διαβάσω, καθώς και πληροφορίες για τη δραστήρια ομάδα των δημιουργών.  Καλοτάξιδο  όλο το υλικό σας  παιδιά!

 
Το πολυσυλλεκτικό έργο Ματριόσκα (διηγήματα, φωτογραφία, μουσική) του Ελ Ρόι κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές  εκδόσεις(http://voreiodytikes. blogspot.com) με την υποστήριξη της δισκογραφικής εταιρείας Antelma Music. Ματριόσκα είναι η παραδοσιακή, ξύλινη ρωσική κούκλα μέσα στην κούκλα. Καθώς τα κομμάτια της ανοίγουν, με κάθε μικρότερη μορφή που εμφανίζεται αποκαλύπτονται όλο και σκοτεινότερα μυστικά. Ταυτόχρονα, Ματριόσκα είναι ένα συνεργατικό έργο δεκατριών ανθρώπων που ποτέ δεν συναντήθηκαν όλοι μαζί. Λόγος, εικόνα και μελωδία συνθέτουν την όψη μιας χώρας που φθηναίνει και με κάθε γύρισμα σελίδας μοιάζει όλο και περισσότερο με τις ασπρόμαυρες σκέψεις και πράξεις μας.
Εμπνευστής του έργου «Ματριόσκα» είναι ο Ελ Ρόι, που εκπροσωπεί μια ολόκληρη ομάδα δημιουργών (Βασίλης Κωστάκης, Γιάννης Καρακατσανίδης, Ηλίας  Κατσούρας, Άκης Βαϊου, Αριστοτέλης Καλύβας, Γιάννης Φαρσάρης, Ανθή Κύρκου, Δημήτρης Τσαπάρας, Χρήστος Κυριακόπουλος, Αποστόλης Τζίμας, Βασίλης Ντούρος, Νάσσια Ριμπά και ο Θωμάς Νάστος). Τα 13 μέλη της ομάδας βρίσκονται διασκορπισμένα σε έξι διαφορετικές πόλεις : Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Πολύκαστρο, Αθήνα, Ηράκλειο Kρήτης και Groningen Ολλανδίας και συνεργάστηκαν μέσω του διαδικτύου κατά τη διάρκεια ολόκληρης της δημιουργικής διαδικασίας.
Το e-book και η μουσική διατίθενται ελεύθερα στο Διαδίκτυο μέσω του δικτυακού τόπου www.matrioska.info

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Εάν η εκπαίδευση είχε πράγματι σχέση με την μάθηση…


Ο Σωτήρης Τερζίδης ανάρτησε σήμερα ένα κείμενο που αξίζει πολύ να διαβαστεί απ'όλους εμάς, τους δασκάλους της τάξης, του καθημερινού διδακτικού αγώνα.Θα έλεγα μάλιστα να το διαδώσετε κιόλας σε όσους γνωρίζετε. Παρακολουθώ σχεδόν καθημερινά τις αναρτήσεις του και ομoλογώ ότι τις απολαμβάνω. Γιατί να το κρύψω άλλωστε; Σωτήρη,keep on...

Εάν η εκπαίδευση είχε πράγματι σχέση με την μάθηση…
…θα αφήναμε τα παιδιά να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και μετά θα τούς δίναμε την απαραίτητη υποστήριξη για να βρουν τις δικές τους απαντήσεις.
…θα αντιμετωπίζαμε « το να βουτάς κουλούρια στο γάλα» σαν μαθησιακή ευκαιρία στη φυσική, και όχι σαν ένα σνακ.

Εικόνα του/της woodleywonderworks
…θα δίναμε στα παιδιά τεράστια φυλλάδια μόνο εάν χρειάζονταν το χαρτί για να χτίσουν πύργους…  για την εξερεύνηση της δύναμης και της κίνησης.
…θα χαρακτηρίζαμε τα παιδιά μας με όρους όπως «βασικά οπτικός μαθητής, πολύ αστείος, φιλαναγνώστης, δυσκολεύεται στην πρόσθεση, λατρεύει το «μπάσκετ»  αντί με το «ικανός» η «αρκετά καλός».
…θα παύαμε να φτιάχνουμε χαμηλού επιπέδου φυλλάδια και θα μοιράζαμε περισσότερα λευκά φύλλα για καταιγισμό  ιδεών.
…θα θέταμε ως  στόχος μας τα παιδιά να κάνουν ερωτήσεις στην τάξη που δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε εμείς, και ούτε θα μπορούσαν να απαντήσουν με ένα κλικ στο Google.
…δεν θα ξοδεύαμε εκατομμύρια στα εγχειρίδια. (πάλι μπροστά είμαστε…)
…θα γιορτάζαμε τα λάθη μας πολύ περισσότερο από το όσο γιορτάζουμε όταν  βγάζουμε «δεκάρια».
…η επιτυχία θα σήμαινε να ξεπερνά κανείς τα εμπόδια και να αγκαλιάζει  τη  προσπάθεια  και όχι τα «τελεία γραπτά».
…θα προσκαλούσαμε έναν μηχανικό η επιστήμονα στη τάξη για να απαντήσει σε απορίες και όχι μόνο επειδή καλείται σε συγκεκριμένο στάδιο εκπαίδευσης.
…θα συζητούσαμε πιο πολύ για το πώς να ανακαλύψουν το πάθος τους αντί για το Τεστ ορθογραφίας της ερχομένης Παρασκευής.
…θα παντρεύαμε τις καλύτερες θεωρίες της αγωγής για παιδιά που ξεχωρίζουν, της ειδικής αγωγής,  και ότι υπάρχει ενδιάμεσα, για να φτιαχτεί ένα σχολείο οπού οι ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών ικανοποιούνται.
…Τα παιδιά μας δεν θα ρωτάγανε  “Μα γιατί να το μάθω αυτό;” επειδή θα ήταν τόσο απασχολημένοι με το να ερευνούν.
… Η αναζήτηση θα κυριαρχούσε της διάλεξης. (μετωπική διδασκαλία)
…Η επαγγελματική εξέλιξη θα ήταν διαφοροποιημένη, γεμάτη νόημα και μακριά από την ανάγνωση οθονών του PowerPoint.
…Το κάθε σχολείο θα ήταν γεμάτο από συνεργασίες σαν  αυτές στο Twitter, κάθε μέρα.
…Δεν θα ακούγαμε σχόλια όπως «αυτό δεν το διδάσκουμε επειδή είναι εκτός εξεταστικής ύλης».
Μπορεί αυτή τη στιγμή η εκπαίδευση να μην έχει σχέση με την μάθηση. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η δική σου τάξη δεν μπορεί να έχει σχέση με τη μάθηση.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Να τρέχει κανείς ή να μην τρέχει;

Πολύ ενδιαφέρον βρίσκω το blog, Psychiatry Online, ένα κέντρο προβληματισμού και σκέψης, όπως χαρακτηρίζεται από το δημιουργό του Χρήστο Κακουλίδη Ψυχίατρο-Ψυχοθεραπευτή. Αντιγράφω τη σημερινή του ανάρτηση. Και αναρωτιέμαι: "Γιατί τρέχω;"

Περπατάς στο δρόμο και σκέφτεσαι. Τρέχεις να προλάβεις κάτι. Στο μυαλό σου γυρνάνε διαρκώς οι ίδιες σκέψεις.Πως θα καταφέρεις το ένα,πως θα πετύχεις το άλλο,πως θα αποφύγεις αυτό ή εκείνο.Όλα περιμένουν τη δική σου αποφασιστικότητα για να διεκπεραιωθούν. Σύντομα καταλαβαίνεις πως τρέχεις χωρίς να υπάρχει λόγος.Δεν έχεις αργήσει σε κάποιο ραντεβού.Δεν σε περιμένει κάποιος ή κάτι εκείνη τη στιγμή.Απλά περπατάς.Και η μέρα είναι υπέροχη.Αλλά εσύ τρέχεις.Απλά γιατί έτσι έχεις μάθει να κάνεις.Πάει καιρός που δεν έτρεχες.Πάει καιρός που μπορούσες να απορροφηθείς από τα πιο απλά πράγματα.Τώρα πια μεγάλωσες και είσαι υποχρεωμένος να τρέχεις.Να τρέχεις και να σκέφτεσαι.Όχι γενικά για την ύπαρξή σου.Όχι αφηρημένα,υπαρξιακά και με μια φιλοσοφική διάθεση.Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τις ίδιες σκέψεις.Πως θα καταφέρεις κάτι,πως θα βγεις από μια δύσκολη κατάσταση την οποία πιθανώς εσύ ο ίδιος να δημιούργησες με τις επιλογές σου και τον τρόπο που έχεις δομήσει τόσο τη ζωή σου όσο και την κοσμοθεωρία σου.Και συνεχίζεις να τρέχεις,αλλά μέσα σου δυσφορείς.Δε θέλεις άλλο να τρέχεις.Κοιτάς γύρω σου όμως, και όλοι τρέχουν εξίσου.Πως να αντισταθείς;Αφού όλοι τρέχουν πρέπει να τρέχεις κι εσύ.Δεν έχει σημασία αν καμιά φορά νιώθεις να μην ξέρεις το γιατί.Αυτό κάνουν όλοι και αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ.Να τρέχεις.Κι αν έρθει μια μέρα όπου θα συνειδητοποιήσεις ότι δε χρειαζόταν να τρέχεις τόσο;Αν ξαφνικά αποφασίσεις να κάνεις μια στάση για να απολαύσεις απλά την ύπαρξή σου;Τι λες να γίνει τότε;Σίγουρα όχι κάτι τραγικό.Ίσως βέβαια να αισθανθείς μια διαφορετικότητα.Ίσως ασυνείδητα να νιώσεις ότι μπαίνεις στο περιθώριο.Μιας και κάνεις κάτι διαφορετικό από ότι κάνουν όλοι γύρω σου.Να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου.Για την οντότητά σου.Μπορείς να σκέφτεσαι απλά για να σκέφτεσαι.Χωρίς να τρέχεις.Είναι η ζωή που χρειάζεται εμένα,ή εγώ που χρειάζομαι τη ζωή τελικά;Πρέπει να αφομοιώνομαι απόλυτα σε ένα σύνολο που δε με εκφράζει;Πολλά ερωτήματα εγείρονται.Πρέπει να τρέχω επειδή το κάνουν όλοι.Πρέπει να σκέφτομαι μόνο τα απαραίτητα επειδή όλοι αυτό κάνουν;Ποιες είναι οι δικές μου ανάγκες;Οι βαθύτερες ανάγκες.Τις έχω ιεραρχήσει ποτέ;Τις έχω αξιολογήσει;Τις έχω έστω αφουγκραστεί ποτέ;Ή απλά περνάω στο δεύτερο στάδιο;Αυτό, του να θέλω.Αν όμως δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι είμαι,μπορεί ποτέ να βρω αυτό που θέλω;Αν δεν έχω αποδεχτεί όλα τα κομμάτια από τα οποία αποτελούμαι,τι άραγε κυνηγάω;Τον αντικατοπτρισμό της προσωπικής μου ψευδαίσθησης ίσως;Αλλά αντί όλων αυτών των ερωτημάτων,έρχεται μια φωνή να σου πει "Να τρέχεις.Δεν έχουν σημασία όλα αυτά τα ερωτήματα.Εσύ απλά πρέπει να τρέχεις.Να σκέφτεσαι τα βασικά και τα απαραίτητα.Δε χρειάζεται να εμβαθύνεις.Δε χρειάζεται να γνωρίζεις τον εαυτό σου.Επικίνδυνο αυτό για μια κοινωνία."
Ιεράρχησε τις βαθύτερές σου ανάγκες.Αποδέξου όλα όσα είσαι.Δεν ψάχνεις για να φτιάξεις έναν καινούργιο άνθρωπο.Ψάχνεις για να ανακαλύψεις τον άνθρωπο που είσαι.Μετά θα μπορέσεις να διεκδικήσεις από τη ζωή όσα σου αξίζουν.Όλα όσα σε κάνουν χαρούμενο και ισορροπημένο.Περπάτα στο δικό σου ρυθμό.Μην τρέχεις επειδή απλά το κάνουν γύρω σου.Δέξου και την αίσθηση της περιθωριοποίησης.Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος της αυτοπραγμάτωσης είναι δίχως κόστος.Αλλά κάπου οδηγεί.Το να τρέχεις χωρίς σκοπό.. οδηγεί που;
www.psychiatrosonline.gr

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Αισθητά μειωμένη η ανάγνωση βιβλίων από τις νέες γενεές

 Τι γίνεται, διαβάζουν οι νέες γενιές;Nέες στατιστικές, μας λένε πώς όχι περισσότερο από παλαιότερα. Το ΕΚΕΒΙ ανέλαβε δράση και προσπαθεί να καλλιεργήσει και να  αναθερμάνει την αναγνωστική διάθεση μικρών  και νέων  με την αρωγή των δασκάλων τους.Όσοι συνάδελφοι/σσες είμαστε σε σχολεία και συμμετέχουμε σε προγράμματα φιλαναγνωσίας,βρισκόμαστε ήδη σε συνεννόηση με το ΕΚΕΒΙ και έχουμε καταλήξει στον πρώτο καλεσμένο/η συγγραφέα μας.Καλά αναγνωστικά ταξίδια σε όλους μας!

Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΓΓΑΝΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Διαβάζουμε βιβλία; Οχι. Είναι πια κοινή διαπίστωση, το λένε και οι στατιστικές, ότι οι Ελληνες διαβάζουν ολοένα και λιγότερα βιβλία. Πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου έδειξε ότι ο μέσος όρος των ατόμων άνω των 15 ετών που διαβάζουν βιβλία μειώθηκε πέρυσι στα 5,6 βιβλία από 7 το 1999. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Και πόσες θέσεις μπορεί να ανέβει η Ελλάδα από την 29η που κατέχει «στην κατανόηση κειμένου στον κατάλογο 67 χωρών του Διεθνούς Προγράμματος Αξιολόγησης Μαθητών (PISA);
Πενήντα έως εξήντα χιλιάδες βιβλία που θα προστεθούν στις σχολικές βιβλιοθήκες της χώρας, 3,1 εκατ. ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ, 200 συγγραφείς και εικονογράφοι για 960 σχολεία, εκατοντάδες δάσκαλοι, διευθυντές και σχολικοί σύμβουλοι θα επιχειρήσουν στα επόμενα τρία χρόνια του Προγράμματος Φιλαναγνωσίας, να κάνουν τους μικρούς μαθητές να αγαπήσουν το βιβλίο. «Από τις μικρές και τρυφερές ηλικίες όπου τα προηγούμενα χρόνια είχε χαθεί το παιχνίδι της αγάπης για το βιβλίο. Από εκεί βάζουμε και πάλι την... ελπίδα», λέει στην «Κ» ο προϊστάμενος της Περιφερειακής Διεύθυνσης Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Θ. Καρτσιώτης. «Να δουν τα παιδιά με ενδιαφέρον τα βιβλία, να τα προσεγγίσουν σαν παιχνίδι, εκτός του αυστηρού πλαισίου του σχολείου», προσθέτει ο κ. Κ. Καστουλάρης, συντονιστής-εκπρόσωπος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.
Σεμινάρια σε δασκάλους
Το πρόγραμμα «Καινοτόμες δράσεις ενίσχυσης της Φιλαναγνωσίας» εφαρμόζεται φέτος -μετά την περυσινή πιλοτική εφαρμογή του στην Α΄ και Β΄ Δημοτικού- σε όλα τα δημοτικά σχολεία με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Σύστημα (960 ολοήμερα). Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, με την αρωγή του υπουργείου Παιδείας, προωθεί δράσεις ενίσχυσης της φιλαναγνωσίας και την περασμένη εβδομάδα πραγματοποίησε στη Θεσσαλονίκη σεμινάρια στους εμπλεκόμενους σχολικούς συμβούλους και δασκάλους.
Στο επίκεντρο της νέας εκπαιδευτικής προσέγγισης ειδικά για τις μικρές ηλικίες, όπως εξήγησε η προϊσταμένη του τμήματος σχολικών συμβούλων της Περιφερειακής Διεύθυνσης Κ. Μακεδονίας κ. Ευαγγελία Ψυχογυιού, είναι η «παραμυθοσαλάτα» όπου οι μικροί μαθητές μαζί με τον δάσκαλο ανακατεύουν την ιστορία, παίζουν με το παραμύθι και τα πρόσωπά του, βγάζουν και βάζουν χαρακτήρες, αλλάζουν το τελικό νόημα. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν συναντά κατ’ ανάγκην τον Κακό Λύκο, ίσως στον δρόμο της να βρει τον Κοντορεβυθούλη ή στις μεγαλύτερες τάξεις ο Ιούλιος Βερν μπορεί να γίνει αφορμή για μια εξερεύνηση στο Διαδίκτυο.
Μία από τις δράσεις είναι και οι επισκέψεις συγγραφέων και εικονογράφων σε σχολεία που θα επιλέγονται από λίστα. Κάνοντας ένα βήμα πιο μπροστά, η Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κ. Μακεδονίας δημιούργησε ξεχωριστό Γραφείο Φιλαναγνωσίας για τα 170 ολοήμερα της Περιφέρειας.
Αναδημοσίευση από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Γράμμα σ’ ένα νέο δάσκαλο

To άρθρο το αναδημοσιεύει και η Terra computerata .Aξίζει να διαβαστεί. Εμένα
πάντως μου έδωσε κουράγιο...
Οι σημερινές προκλήσεις
Του Βασίλη Kαραποστόλη

Αγαπητέ μου συνάδελφε,

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.
Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη. Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.
Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, εκδηλωμένη πρόσφατα (συμβαίνει εξάλλου το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης), να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Οσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Οποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική.
Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών (αυξάνονται ακόμη και στην επαρχία), οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων.
Εργο πολλαπλό
Είσαι μόνος επομένως. Κυκλωμένος από την απροσεξία των μικρών και από τη δυσπιστία των μεγάλων. Καλείσαι παρ’ όλα αυτά να επωμισθείς ένα έργο πολλαπλό. Καθήκον σου είναι να προστατεύσεις τα παιδιά από τον κόσμο και συγχρόνως να προστατεύσεις τον κόσμο από τα παιδιά, που λόγω της άγνοιάς τους θα μπορούσαν να γίνουν, μεγαλώνοντας, οι τυφλοί καταστροφείς του. Και μήπως προς τα εκεί δεν οδεύουμε; Το φτύσιμο του κόσμου είναι ένα εφηβικό παιγνίδι που γίνεται όλο και πιο δημοφιλές. Εσύ όμως το αναχαιτίζεις όσο μπορείς αυτό. Εσύ είσαι που αποσπάς μια άγουρη ύπαρξη από τα εφήμερα και την τοποθετείς μέσα στο εύρος του χρόνου. Θα ’πρεπε να νιώθεις χαρά και περηφάνια γι’ αυτό, και είμαι σίγουρος ότι κάποιες στιγμές έχεις ήδη νιώσει έτσι. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που ανέλαβες δεν πληρώνονται με τίποτα. Θα είναι, φοβάμαι, πάντα πολύ στενοκέφαλη η κοινωνία για να αμείψει αρκετά εκείνους που παλεύουν με τα αόρατα.
Φυσικά, δεν σου μένει παρά να αγωνιστείς για έναν καλύτερο μισθό, ζήτησέ τον λοιπόν, απαίτησέ τον, προσπάθησε όμως, παράλληλα, να φέρεις στον νου σου και κάποιους άλλους στον ίδιο ρόλο με σένα, άλλοτε, που τους παράσερνε το δασκαλίκι τόσο, ώστε να ξεχνάνε και τα κομμένα τους επιδόματα και την κούρασή τους και το ίδιο το σπίτι τους ακόμη. Μάλλον θα το έβρισκες εξωφρενικά ντεμοντέ να ξαναδιαβάσεις το «Ωχ! βασανάκια» του Παπαδιαμάντη με τον παλιό εκείνο δάσκαλο των δεκατριών ωρών διδασκαλίας την ημέρα, αντιμέτωπο με τους «σκληροτράχηλους» μαθητές του, ή ακόμη να ξαναδείς τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα», με τον πεισματάρη δάσκαλο που δηλώνει ότι το να πλησιάσει τους άγριους εφήβους στην τάξη του είναι για κείνον μια «πρόκληση». Αλλοι καιροί εκείνοι. Αυτό δεν σου έρχεται να μου πεις; Και δεν είναι μια μισο-υπεκφυγή αυτό; Δεν είναι ψέμα αυτό που λέγεται, ότι από τα σχολεία, από την κοινωνία, εξαφανίστηκαν για πάντα οι ανθρώπινοι τύποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση; Θα ’θελα πολύ να σ’ ακούσω να μου λες ότι ναι, αυτό είναι ψέμα. Να μου πεις πως εσύ δεν είσαι από εκείνους που μαραζώνουν προτού ακόμη μαραζώσουν. Κι ότι υπάρχουν κι άλλοι με το ίδιο σθένος.
Αναδημοσίευση από Καθημερινή 
Χάιδω, ευχαριστώ.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

«Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό...»

«Οτι μπόρεσα να αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου τη διαφάνεια, το χρωστώ σε ένα είδος ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η Ποίηση:
 Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη "στιγμή" όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια» («Ο μικρός ναυτίλος»)

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Έχουμε ανάγκη από ελπίδα


ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ
ΠΙΑΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
ΣΤΙΧΟΙ: ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο...
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο!

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς!

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες,
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο...
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διϋλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς!

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα...
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς!

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

«Drive»,Kid, κι όπου σε βγάλει…

Ο Ryan Gosling σε μια ξεχωριστή ερμηνεία. To "Drive"  άγγιξε την καρδιά μου. Nαι, πράγματι. Τόσο ανιδιοτελής αγάπη καιρό είχα να δω σε ταινία. Οι παύσεις , το κοίταγμα, η σιωπή... "Απλά ήθελα να ξέρεις ότι το να βρίσκομαι γύρω σου είναι ότι  καλύτερο μου συνέβη ποτέ", λέει κάποια στιγμή ο ήρωας στην γλυκιά κι αισθαντική συμπρωταγωνίστρια του Carey Mulligan.
 Ο Ryan δεν είναι κανένας τυχαίος, τουναντίον,πολυπράγμων, τάλαντο λαμπρό.  Και δεν αναφέρομαι μόνο στις ταινίες που έχει παίξει αλλά και στη μουσική του πλευρά.Ναι, υπάρχει και τέτοια, αν δεν το γνωρίζατε. Εντυπωσιακός μεν,όταν τραγουδά στην  αγαπημένη του με το μικροσκοπικό μουσικό όργανο yukalili " you always hurt the one you love"   από την προηγούμενη ταινία του το "blue Valentine",  εντυπωσιακότατος δε, με την προπέρσινη κυκλοφορία ως αρχηγός πλέον, της μουσικής μπάντας με το παράξενο όνομα, “Dead man's bones”,  όταν κατέθεσε ένα πολύ ενδιαφέρον ,κατά την ταπεινή μου άποψη, άλμπουμ. Τα μουσικά  δε κλιπ ορισμένων τραγουδιών ξεχωρίζουν, όπως του "In the room where you sleep", όπου  στο μουσικό αποτέλεσμα συμπράττει και μια παιδική χορωδία. Και τι χορωδία!
Σημειωτέον η ταινία «Drive» κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών αφήνοντας τον Λαρς Φον Τρίαρ και τη "Μελαγχολία" του στα κρύα του λουτρού.
Λέω να την ξαναδώ για την αισθητική που την διαπερνά από την αρχή ως το τέλος, την υπέροχη μουσική της(80's vibes;) και φυσικά για τον Ryan Gosling!
Γιαυτό σου λέω:Drive the movie my friend!

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Διάλογος για μια παιδεία- παραπαιδεία

Του Χρήστου Αναστασιάδη, Δασκάλου στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης

Μόνο ένας αθώος και ανυποψίαστος πολίτης θα πίστευε ότι πρόκειται για ουσιαστική αλλαγή , μια ακόμη  απλή εναλλαγή στο εξεταστικό σύστημα, το οποίο δεν επιβαρύνει τον ήδη πάμφτωχο  προϋπολογισμό για την εκπαίδευση.
  Εκπαίδευση δε γίνεται με τα παχιά λόγια, ούτε με τα ψέματα, αλλά με δέσμευση για  χρηματοδότηση τουλάχιστον ίση, με αυτή των πολιτισμένων κυβερνήσεων των άλλων χωρών που σέβονται τους μαθητές, τον εαυτό τους και το λαό τους.

  Όταν θέλεις να μεταμορφώσεις ένα σαθρό οικοδόμημα δεν κάνεις face-lifting στην πρόσοψη αλλά ολοκληρωτική αναδόμηση εκ θεμελίων. Η ουσιαστική στήριξη και αναδόμηση είναι αναγκαίο να ξεκινήσει από το νηπιαγωγείο  και βαθμιαία και σταδιακά να εξελιχτεί ως το πανεπιστήμιο. Να ξεκινήσει δημόσιος διάλογος ουσιαστικά δημοκρατικός και όχι εντυπώσεων. Ένας διάλογος δημόσιος που δεν έχει γίνει ποτέ και για κανένα σοβαρό ζήτημα που ταλανίζει τη δημόσια ζωή μας. Δημοψήφισμα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αποτελεί σύντομο  πολιτικό ανέκδοτο.  Όχι στο γυάλισμα για άλλη μια φορά της εκπαιδευτικής βιτρίνας.

  Ποιο στέλεχος κόμματος εξουσίας έχει τη βούληση και τα κότσια  , να παλέψει μέχρι τελικής πτώσης, για αύξηση και όχι για μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση; Για την κατάργηση όλων των φροντιστηρίων και ιδιωτικών σχολείων όπως ισχύει στη Φιλανδία που έχει την παγκόσμια πρωτιά σε εκπαιδευτικά αποτελέσματα; Μάλλον κανείς τους, επειδή  οι περισσότεροι από αυτούς στέλνουν τα βλαστάρια τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού  και ας… γκρεμιστούν τα δημόσια.

    Αντί για ουσιαστική  πολιτική, ξεκίνησε  πάλι το επικοινωνιακό παιχνίδι,  να παρακολουθούμε το  θεατρικό σήριαλ ¨Παιδείας διάλογοι" για απόσπαση από την  καυτή πατάτα της καθημερινής επιβίωσης, εν μέσω κινητοποιήσεων λαϊκής οργής,  εκτόξευσης της ανεργίας,  της ακρίβειας ,της νέας πεντάχρονης λιτότητας , των πτωχεύσεων, των λουκέτων, έκρηξης της εγκληματικότητας,  των ψεύτικων και ξεδιάντροπων επερχόμενων  προεκλογικών υποσχέσεων…

  Γιατί τίθεται εκ του πονηρού  διαρκώς θέμα κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου; Υπήρχε καθεστώς πανεπιστημιακού ασύλου σε όλη την Ελλάδα όταν αδικαιολόγητα αφηνόταν,  καιγόταν και καταστρεφόταν πρόσφατα τα καταστήματα οι τράπεζες, τα αυτοκίνητα;  Έλεος πια!!!

   Ενώ βάλλεται και κατασυκοφαντείται μεθοδικά και  πολύπλευρα η δημόσια εκπαίδευση –που οδηγείται σε μαρασμό και λόγω οικονομικής ανέχειας- προβάλλεται ανταγωνιστικά η ιδιωτική επιχειρηματική εκπαίδευση σε περιτύλιγμα πολυτελείας δημιουργώντας νεφελώδεις ψευδαισθήσεις, περί ποιότητας μάθησης, επαγγελματικής αποκατάστασης, αναβαθμισμένης κοινωνικής εικόνας κ.λ.π.
 
  Είναι κοινός τόπος ότι αυτές οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις γύρω από την  εκπαίδευση, που λυμαίνονται την αγωνία για επαγγελματική αποκατάσταση των νέων,  παρέχουν τίτλους σπουδών χωρίς αντίκρισμα ,δεν δίνουν μόρφωση, επαγγελματικά δικαιώματα  ούτε και οδηγούν σε αξιοζήλευτες θέσεις εργασίας. Οι περιζήτητες θέσεις εργασίας εκτός ΑΕΙ-ΤΕΙ  αγοράζονται μόνο με φοίτηση στα πανάκριβα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια του Εξωτερικού και μόνο από αυτούς που μπορούν να τις πληρώσουν, ενώ είναι αυτοί οι ίδιοι, που πιθανά  απέτυχαν στις αντικειμενικές και αδιάβλητες εξετάσεις για εισαγωγή  στα ΑΕΙ της χώρας μας.

  Αντί να ενισχυθεί  οικονομικά και να οχυρωθεί  θεσμικά η Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση,  η πρώην κυρίαρχη και νυν μισογκρεμισμένη νεοφιλελεύθερη αντίληψη επιμένει να  καλλιεργεί συστηματικά το έδαφος για την εισβολή και καθιέρωση των κερδοσκοπικών ιδιωτικών συμφερόντων από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο και τα μεταπτυχιακά , (βιβλία ιδιωτικών εκδοτικών οίκων στα δημόσια σχολεία, εκμετάλλευση -επιμόρφωση εκπαιδευτικών στα χέρια γνωστών επιχειρηματιών, ΣΔΙΤ στην δημόσια εκπαίδευση, αντικοινωνικός και αντιεκπαιδευτικός Νόμος Πλαίσιο, στυγνή οικονομική εκμετάλλευση από κάθε είδους ιδιωτικούς φορείς των ΑμΕΑ εξαιτίας της κρατικής εγκατάλειψης και  αδιαφορίας ,  υποταγή του πανεπιστημιακού έργου  στα ιδιοτελή  επιχειρηματικά συμφέροντα, κ.α.)   

 Τα επείγοντα και ώριμα αιτήματα ( αύξηση των δαπανών στο 5% για τη δωρεάν κρατική παιδεία, όχι στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης,  κ.α.) ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας και ιδιαίτερα των νέων που τους κλέψανε τα όνειρα πριν καν ονειρευτούν , συγκρούονται διαρκώς ακόμη και χύνοντας αίμα  με τις  απολυταρχικές, νεοφιλελεύθερες, κυβερνητικές αντιλήψεις και παραμένουν ανικανοποίητα διαχρονικά και κλειδωμένα στα υπουργικά συρτάρια τα οποία ανοίγουν μόνο για περιστασιακά επικοινωνιακά ή  τεχνάσματα.  

  Τίθενται βασανιστικά και αμείλικτα ερωτήματα μεταξύ άλλων: Τι ποιότητα εκπαίδευσης παρέχεται; Υπήρξε ποτέ κυβερνητική μελέτη για αξιοποίηση, απορρόφηση των νέων πτυχιούχων;  Είναι μορφωμένοι ή απλά εκπαιδευμένοι οι πτυχιούχοι; Είναι ανθρωποκεντρικό το περιεχόμενο και η κατεύθυνση του αναλυτικού προγράμματος σπουδών; Εργάζονται οι πτυχιούχοι  στο αντικείμενο  σπουδών τους; Εντάσσονται οι κάθε είδους μειοψηφίες αρμονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα; ή αποβάλλονται  συστηματικά από αυτό; Αμείβονται οι νέοι πτυχιούχοι αξιοπρεπώς;  Αντιμετωπίζονται οι επιστήμονες και μη, ως πολίτες με  εργασιακά και  δημοκρατικά δικαιώματα στους τόπους δουλειάς; κ.α.
 
  Το κυρίαρχο όμως ερώτημα που τίθεται είναι:Τα οικονομικά και πολιτικά  κέντρα εξουσίας θεσμικά και εξωθεσμικά επιθυμούν, ή προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται να παρέχουν δημόσια και δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση για τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα , φτωχούς και αναξιοπαθούντες; Και ρωτώ για  εκπαίδευση ,επειδή για παιδεία ούτε ψύλλος στον κόρφο τους… 
 Και από την άλλη πλευρά πότε η φιλήσυχη κοινωνία, που ματώνει οικονομικά, στην πλειοψηφία της αγωνίστηκε με σθένος και επιμονή για να κατακτήσει και να  απολαύσει αυτό το σπουδαίο αγαθό της παιδείας,  που αναμφισβήτητα και δικαιωματικά της ανήκει και της αξίζει;

  Μήπως έφτασε ο κόμπος στο χτένι  και τέτοια ώριμα αιτήματα είναι καιρός, να τροφοδοτήσουν δίκαιους κοινωνικούς αγώνες, μάλιστα εν όψει επερχόμενου οικονομικού εφιάλτη, και ν΄ αναλάβει ο καθένας μας και προσωπικά τις ευθύνες του;

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Μια λέξη-Lev Vygotsky


"Η συνείδηση αντανακλάται μέσα σε μια λέξη όπως ο ήλιος σε μια σταγόνα νερού. Μια  λέξη συνδέεται με τη συνείδηση όπως ένα ζωντανό κύτταρο συνδέεται με έναν ολόκληρο οργανισμό, όπως ένα άτομο συνδέεται με το σύμπαν. Μια λέξη είναι ένας μικρόκοσμος της ανθρώπινης συνείδησης."
Από το βιβλίο του "Σκέψη και Γλώσσα"

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Το κλίμα μέσα στην τάξη

"Έχω καταλήξει στο τρομακτικό συμπέρασμα πως αποτελώ το καθοριστικό στοιχείο  μέσα στην τάξη.Η προσωπική μου προσέγγιση δημιουργεί το κλίμα. Η  καθημερινή μου διάθεση φτιάχνει τον καιρό.Ως δάσκαλος, έχω στα χέρια μου μια τρομακτική δύναμη:να κάνω τη ζωή ενός παιδιού θλιβερή ή χαρούμενη.Μπορώ να γίνω όργανο βασανισμού ή εργαλείο έμπνευσης. Μπορώ να ταπεινώσω ή να αστειευτώ, να ανοίξω ή να επουλώσω πληγές. Σε όλες τις καταστάσεις, είναι η δική μου αντίδραση που καθορίζει αν ένα πρόβλημα θα κλιμακωθεί ή θα αποκλιμακωθεί, αν ένα παιδί θα εξανθρωπιστεί ή θα αποκτηνωθεί."
Haim Ginott
Αμερικανός παιδοψυχολόγος