Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Ξεχάστε με στη θάλασσα

  
Της Βασούλας Τσιμινάκη

- Θα καείς.
-Δε θα καώ.
Φορώ δείκτη προστασίας 50, είμαι κάτω απ΄την ομπρέλα κι έχω αφήσει τα μάτια μου να μουλιάζουν μες τη θάλασσα. Να τη ρουφήξουν μεμιάς .. φσστ, όπως σε κάτι κινούμενα σχέδια.
Και ν' απλωθεί η γαλάζια αλμύρα μέσα μου, να κυλήσει στις φλέβες μου, γρήγορα σαν παφλασμός, να φτάσει στα κέντρα του εγκεφάλου και να τα αποσυντονίσει.
'' α -να- φέ -ρω πρό- βλη- μα. βρα- χυ- κύ- κλω -μα ''
Και να σβήσουν, πια, οι σκέψεις με τη μυρουδιά του καμμένου κι η όσφρηση να φέρει το ευχάριστο νέο, πως, πλέον, μπορεί να ηρεμήσει κι η ψυχή.
Μετά, καθώς η θάλασσα θα αποτραβιέται αργά, παίρνοντας το άσκεπτο σώμα πάνω της, να το περιφέρει τρυφερά πάνω απ' την άμμο, πάνω απ' τα κοχύλια και τις κρυψώνες των ψαριών, μέχρι τα φύκια των σκοτεινών νερών που πια δε με φοβίζουν, αφού δε σκέφτομαι ..
Κι όλα τα ακούω φιλικά, το βουητό του νερού στα βυθισμένα αυτιά μου και τους ψίθυρους του βυθού κι αφήνομαι..
Στροβιλίζομαι με τη φορά των ρευμάτων σε υδάτινο στρώμα, μια 'πό δω και μια 'πο κει και νιώθω στα κλειστά μου μάτια πότε με κοιτά και πότε μ αποστρέφεται ο ήλιος ..
..κι αν το ταξίδι με παρασέρνει σ' άγνωστη ρότα, αυτό έχει αξία κι όχι ο προορισμός, τάχα, μας λένε.
Όμως, εγώ, θέλω ν' αναλωθώ στο φως και να σκορπίσουν στο βυθό διαθλούμενες οι λύπες μου και να χωθούν στην απαλή άμμο - για πάντα..
Μόνο, έτσι που θα λάμπουν στον ήλιο, αν τύχει και τις δω, να ξετυλίγονται σε παράξενους φωτεινούς σχηματισμούς, να μη γνωρίζονται για λύπες, μα για όμορφες χαρές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου