Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Διάλογος για μια παιδεία- παραπαιδεία

Του Χρήστου Αναστασιάδη, Δασκάλου στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης

Μόνο ένας αθώος και ανυποψίαστος πολίτης θα πίστευε ότι πρόκειται για ουσιαστική αλλαγή , μια ακόμη  απλή εναλλαγή στο εξεταστικό σύστημα, το οποίο δεν επιβαρύνει τον ήδη πάμφτωχο  προϋπολογισμό για την εκπαίδευση.
  Εκπαίδευση δε γίνεται με τα παχιά λόγια, ούτε με τα ψέματα, αλλά με δέσμευση για  χρηματοδότηση τουλάχιστον ίση, με αυτή των πολιτισμένων κυβερνήσεων των άλλων χωρών που σέβονται τους μαθητές, τον εαυτό τους και το λαό τους.

  Όταν θέλεις να μεταμορφώσεις ένα σαθρό οικοδόμημα δεν κάνεις face-lifting στην πρόσοψη αλλά ολοκληρωτική αναδόμηση εκ θεμελίων. Η ουσιαστική στήριξη και αναδόμηση είναι αναγκαίο να ξεκινήσει από το νηπιαγωγείο  και βαθμιαία και σταδιακά να εξελιχτεί ως το πανεπιστήμιο. Να ξεκινήσει δημόσιος διάλογος ουσιαστικά δημοκρατικός και όχι εντυπώσεων. Ένας διάλογος δημόσιος που δεν έχει γίνει ποτέ και για κανένα σοβαρό ζήτημα που ταλανίζει τη δημόσια ζωή μας. Δημοψήφισμα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αποτελεί σύντομο  πολιτικό ανέκδοτο.  Όχι στο γυάλισμα για άλλη μια φορά της εκπαιδευτικής βιτρίνας.

  Ποιο στέλεχος κόμματος εξουσίας έχει τη βούληση και τα κότσια  , να παλέψει μέχρι τελικής πτώσης, για αύξηση και όχι για μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση; Για την κατάργηση όλων των φροντιστηρίων και ιδιωτικών σχολείων όπως ισχύει στη Φιλανδία που έχει την παγκόσμια πρωτιά σε εκπαιδευτικά αποτελέσματα; Μάλλον κανείς τους, επειδή  οι περισσότεροι από αυτούς στέλνουν τα βλαστάρια τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού  και ας… γκρεμιστούν τα δημόσια.

    Αντί για ουσιαστική  πολιτική, ξεκίνησε  πάλι το επικοινωνιακό παιχνίδι,  να παρακολουθούμε το  θεατρικό σήριαλ ¨Παιδείας διάλογοι" για απόσπαση από την  καυτή πατάτα της καθημερινής επιβίωσης, εν μέσω κινητοποιήσεων λαϊκής οργής,  εκτόξευσης της ανεργίας,  της ακρίβειας ,της νέας πεντάχρονης λιτότητας , των πτωχεύσεων, των λουκέτων, έκρηξης της εγκληματικότητας,  των ψεύτικων και ξεδιάντροπων επερχόμενων  προεκλογικών υποσχέσεων…

  Γιατί τίθεται εκ του πονηρού  διαρκώς θέμα κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου; Υπήρχε καθεστώς πανεπιστημιακού ασύλου σε όλη την Ελλάδα όταν αδικαιολόγητα αφηνόταν,  καιγόταν και καταστρεφόταν πρόσφατα τα καταστήματα οι τράπεζες, τα αυτοκίνητα;  Έλεος πια!!!

   Ενώ βάλλεται και κατασυκοφαντείται μεθοδικά και  πολύπλευρα η δημόσια εκπαίδευση –που οδηγείται σε μαρασμό και λόγω οικονομικής ανέχειας- προβάλλεται ανταγωνιστικά η ιδιωτική επιχειρηματική εκπαίδευση σε περιτύλιγμα πολυτελείας δημιουργώντας νεφελώδεις ψευδαισθήσεις, περί ποιότητας μάθησης, επαγγελματικής αποκατάστασης, αναβαθμισμένης κοινωνικής εικόνας κ.λ.π.
 
  Είναι κοινός τόπος ότι αυτές οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις γύρω από την  εκπαίδευση, που λυμαίνονται την αγωνία για επαγγελματική αποκατάσταση των νέων,  παρέχουν τίτλους σπουδών χωρίς αντίκρισμα ,δεν δίνουν μόρφωση, επαγγελματικά δικαιώματα  ούτε και οδηγούν σε αξιοζήλευτες θέσεις εργασίας. Οι περιζήτητες θέσεις εργασίας εκτός ΑΕΙ-ΤΕΙ  αγοράζονται μόνο με φοίτηση στα πανάκριβα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια του Εξωτερικού και μόνο από αυτούς που μπορούν να τις πληρώσουν, ενώ είναι αυτοί οι ίδιοι, που πιθανά  απέτυχαν στις αντικειμενικές και αδιάβλητες εξετάσεις για εισαγωγή  στα ΑΕΙ της χώρας μας.

  Αντί να ενισχυθεί  οικονομικά και να οχυρωθεί  θεσμικά η Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση,  η πρώην κυρίαρχη και νυν μισογκρεμισμένη νεοφιλελεύθερη αντίληψη επιμένει να  καλλιεργεί συστηματικά το έδαφος για την εισβολή και καθιέρωση των κερδοσκοπικών ιδιωτικών συμφερόντων από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο και τα μεταπτυχιακά , (βιβλία ιδιωτικών εκδοτικών οίκων στα δημόσια σχολεία, εκμετάλλευση -επιμόρφωση εκπαιδευτικών στα χέρια γνωστών επιχειρηματιών, ΣΔΙΤ στην δημόσια εκπαίδευση, αντικοινωνικός και αντιεκπαιδευτικός Νόμος Πλαίσιο, στυγνή οικονομική εκμετάλλευση από κάθε είδους ιδιωτικούς φορείς των ΑμΕΑ εξαιτίας της κρατικής εγκατάλειψης και  αδιαφορίας ,  υποταγή του πανεπιστημιακού έργου  στα ιδιοτελή  επιχειρηματικά συμφέροντα, κ.α.)   

 Τα επείγοντα και ώριμα αιτήματα ( αύξηση των δαπανών στο 5% για τη δωρεάν κρατική παιδεία, όχι στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης,  κ.α.) ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας και ιδιαίτερα των νέων που τους κλέψανε τα όνειρα πριν καν ονειρευτούν , συγκρούονται διαρκώς ακόμη και χύνοντας αίμα  με τις  απολυταρχικές, νεοφιλελεύθερες, κυβερνητικές αντιλήψεις και παραμένουν ανικανοποίητα διαχρονικά και κλειδωμένα στα υπουργικά συρτάρια τα οποία ανοίγουν μόνο για περιστασιακά επικοινωνιακά ή  τεχνάσματα.  

  Τίθενται βασανιστικά και αμείλικτα ερωτήματα μεταξύ άλλων: Τι ποιότητα εκπαίδευσης παρέχεται; Υπήρξε ποτέ κυβερνητική μελέτη για αξιοποίηση, απορρόφηση των νέων πτυχιούχων;  Είναι μορφωμένοι ή απλά εκπαιδευμένοι οι πτυχιούχοι; Είναι ανθρωποκεντρικό το περιεχόμενο και η κατεύθυνση του αναλυτικού προγράμματος σπουδών; Εργάζονται οι πτυχιούχοι  στο αντικείμενο  σπουδών τους; Εντάσσονται οι κάθε είδους μειοψηφίες αρμονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα; ή αποβάλλονται  συστηματικά από αυτό; Αμείβονται οι νέοι πτυχιούχοι αξιοπρεπώς;  Αντιμετωπίζονται οι επιστήμονες και μη, ως πολίτες με  εργασιακά και  δημοκρατικά δικαιώματα στους τόπους δουλειάς; κ.α.
 
  Το κυρίαρχο όμως ερώτημα που τίθεται είναι:Τα οικονομικά και πολιτικά  κέντρα εξουσίας θεσμικά και εξωθεσμικά επιθυμούν, ή προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται να παρέχουν δημόσια και δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση για τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα , φτωχούς και αναξιοπαθούντες; Και ρωτώ για  εκπαίδευση ,επειδή για παιδεία ούτε ψύλλος στον κόρφο τους… 
 Και από την άλλη πλευρά πότε η φιλήσυχη κοινωνία, που ματώνει οικονομικά, στην πλειοψηφία της αγωνίστηκε με σθένος και επιμονή για να κατακτήσει και να  απολαύσει αυτό το σπουδαίο αγαθό της παιδείας,  που αναμφισβήτητα και δικαιωματικά της ανήκει και της αξίζει;

  Μήπως έφτασε ο κόμπος στο χτένι  και τέτοια ώριμα αιτήματα είναι καιρός, να τροφοδοτήσουν δίκαιους κοινωνικούς αγώνες, μάλιστα εν όψει επερχόμενου οικονομικού εφιάλτη, και ν΄ αναλάβει ο καθένας μας και προσωπικά τις ευθύνες του;

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Μια λέξη-Lev Vygotsky


"Η συνείδηση αντανακλάται μέσα σε μια λέξη όπως ο ήλιος σε μια σταγόνα νερού. Μια  λέξη συνδέεται με τη συνείδηση όπως ένα ζωντανό κύτταρο συνδέεται με έναν ολόκληρο οργανισμό, όπως ένα άτομο συνδέεται με το σύμπαν. Μια λέξη είναι ένας μικρόκοσμος της ανθρώπινης συνείδησης."
Από το βιβλίο του "Σκέψη και Γλώσσα"

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Το κλίμα μέσα στην τάξη

"Έχω καταλήξει στο τρομακτικό συμπέρασμα πως αποτελώ το καθοριστικό στοιχείο  μέσα στην τάξη.Η προσωπική μου προσέγγιση δημιουργεί το κλίμα. Η  καθημερινή μου διάθεση φτιάχνει τον καιρό.Ως δάσκαλος, έχω στα χέρια μου μια τρομακτική δύναμη:να κάνω τη ζωή ενός παιδιού θλιβερή ή χαρούμενη.Μπορώ να γίνω όργανο βασανισμού ή εργαλείο έμπνευσης. Μπορώ να ταπεινώσω ή να αστειευτώ, να ανοίξω ή να επουλώσω πληγές. Σε όλες τις καταστάσεις, είναι η δική μου αντίδραση που καθορίζει αν ένα πρόβλημα θα κλιμακωθεί ή θα αποκλιμακωθεί, αν ένα παιδί θα εξανθρωπιστεί ή θα αποκτηνωθεί."
Haim Ginott
Αμερικανός παιδοψυχολόγος